BİR SPİRİTUALİSTİN DÜNYASI

Elif'e gelince, Arap Alfabesi'nin birinci harfidir. Arapça ALLAH ve AHAD isimlerinin ilk harfi olduğu gibi; yine ALLAH'ın Arapça EVVEL-ÂHİR, EZEL-EBED sıfatlarının da ilk harfi o lan “elif”, evvel ile ahiri, ezel ile ebedi AHADİYET çizgisinde, "ALLAH'tan başka hiç bir şeyin olmadığı"noktada birleştiren semboldür. Şu halde Elif'i bilmek; ALLAH'ı bilmek, başlangıcı-sonu her şeyi bilmek demektir. Elif, sayı olarak da “Bir”i ifâde ettiği için her şeyin kaynağıdır.

Bunları konuşmak güzel ama, biz devam eden Celse'ye dönelim.

İdâreci- Var mı, efendim?... Cenap Bey soruyor.
Öğrenvi Cenap - Sual değil de... Üstâdım, şimdi bâzı hâllerde buradan yürümek imkânsız
gibi görünüyor madde hayâtında.
Varlık- O sizin plânsızlığınızdan meydana geliyor... Söyleyin bakalım, ikisi berâber
gitmeyen ne var?
ÖC- Gâyet basit bir misâl versem?... Ben hem İMÂN ederim, hem Spor Toto oynarım.
V- Spor Toto ile İMÂN'ı nasıl bağdaştırıyorsunuz?
ÖC- İşte, diyorum onun için... İlgisiz kalıyor.
V- Spor Toto oynarken gâyeniz ne?
ÖC-Belki bir şey çıkar diye... Maddî olarak tam mânâsiyle...
V- İşte, Spor Toto oynarken güvendiğiniz taraf nedir?
ÖC- Şans.
V- Şans?.. Şans size nereden gelir?... Bir meselede şanslı olmak için, bir meseleyi iyi
bir neticeye vardırmak için ne yaparsınız?.. DUA edersiniz... "İnşallah" dersiniz, en azından.
ÖC- Mutlaka... Tabii.
V- İşte o da İMÂN değil midir?.. ALLAH'a inanmazsanız, ALLAH'tan size yardım edeceğini
ve sizi belki bu lûtfundan faydalandııracağını düşünmeseniz, "inşallah" der misiniz?
Şansa inanır mısınız?
ÖC- Evet, öyle.
V- "Kısmet olursa ALLAH bu parayı bana verecek ve bunu vâsıta olarak bu oynadığım
kâğıt parçasını kullanacak... Ve bana verdiği parayı benim hayrım için verecek".... Veriyor
ki, hayır için veriyor... Hiç bir zaman siz bir işe girerken, "Olsun da, sonu kötü olsun"
der misiniz?
İ- Hayırlısını isteriz tabii.
V- Hayırlısını istersiniz... Hayırlısını kim verir?.. ALLAH verir. İşte İMÂN'la ikisi bir araya
geldi.

Arkadaşın sorusu biraz tuhaf gibi görünüyor, değil mi?.. Celse'den sonra kendisiyle konuştuğumuzda, şöyle sormak istediğini, fakat çekindiği için başka bir misâl seçtiğini söyledi: "Ben hem İMÂN ederim, hem de kadına giderim. Şimdi benim bunu yapmam, hem de İMÂNLI olmam mümkün mü?"

Bu sorunun cevâbını ilerde başka şekillerde vereceğiz. Elbette ki her Tekâmül seviyesine göre cevâbı değişir. Ancak Bardak Misâli'nden giderek şu kadarını söyleyebiliriz ki, biz günah addedilen bir hareketi yaptı isek, henüz o hareketin günah oluşunun sebebini anlıyamamışız, demektir. Böyle olunca, az da olsa bir ŞÜPHE mevcuttur, bardağımız henüz taşmamıştır. Zirâ hakiki İMÂN'da ŞÜPHE yoktur. Emredilenin doğruluğu kabul ve tatbik edilir.

Spor Toto bahsine gelince, Bizler en kötü hareketi yaparken bile ALLAH'a sığınırız. Bâzı hırsızlar işe çıkarken yakalanmamak için ALLAH'a dua eder. Artık buna İMÂN mı denir, bilmem, ama İNANÇ belirtisidir.

İdâreci- "Yavaş yavaş İMÂN'a gelme" sözünü açıklar mı, diye soruyorlar.
Varlık- Yavaş yavaş... "Yavaş"tan kastımız ne, bir kere?.. Bu "yavaş" bâzen çok hızlıdır.
İşte bu, SİZİN TEKÂMÜLÜNÜZE BAĞLI BİR HIZ...

Siz ömrünüzde hiç bir yerden bir yere yürüyerek gitmemişsiniz ... ve uzun bir yere
yürüyerek gideceksiniz... Bunun hepsini bir seferde mi yürümeyi düşünürsünüz? ..
Yoksa bir gidip, bir dinlenip, bir gidip, bir dinlenip gitmeyi mi düşünürsünüz?
İ- Anlaşıldı mı?... Dinlene dinlene...
V- Dinlenmeden kasıt işte bu... yavaş yavaş... bir... Medyumunuz'la da ilgili bu iş...
sporcu olsanız... Sporcu olmasanız en fazla yürüyeceğiniz üç kilometre... Sporcu
olursanız bir seferde onbeş kilometre... İşte hız burda Beden'in Tekâmülü'ne bağlandı.
Halbuki İMÂN'DA DA BU HUSUS TEKÂMÜL'E (RUH'UN TEKÂMÜLÜ'NE)
BAĞLANIYOR bu şekilde.
İ- Evet... Aynı mevzu üzerinde konuşmak isteyen var mı?... Fuat Bey...
Fuat Bey- İNKÂR'ı iki kısma ayırdı. Birincide "içindeki İMÂN'ın zayıflığından korktuğu
için İNKÂR eder" dedi. Bu korkuyu etrâfındaki insanlara açıklasa, İMÂN'ı daha çok
olmaz mı acaba?
V- İMÂN... İNANÇ.... İkisi aynı şey (sizce) Öyle değil mi?... İMÂN'a biz ALLAH'a olan İNANC'a diyoruz...
İNANÇ'sa, diğerlerine... Yâni, ikisi ayrı ayrı hisler, ayrı ayrı düşünceler değil... Biz ALLAH'a
olan İNANC'ı ulvîleştirmek ve diğerlerinle karıştırmamak için İMÂN diyoruz... Veyâhut ulvî
bir şeye inanmamızı, ulvî bir gâyeye inanmamıza İMÂN diyoruz. Diğerlerine İNANÇ adını
veriyoruz.

Burada verilen cevâbın soruyu soranın seviyesine göre olduğunu unutmamak lâzım. Üstat burada sâdece ULVÎ kelimesiyle bir ayırım yapmış. Halbuki Bardak Misâli'nde İİNANÇ'ta ŞÜPHE olabileceğini, İMÂN'da ise hiç ŞÜPHE olmadığını belirtmişti... Bu tarz bir bilgilendirme KUR'AN için de geçerlidir. Daha doğrusu, Ulu Kişiler bu ilhâmı KUR'AN'dan alırlar. Bâzı cümleler daha derin anlayışlılara hitap ederken, aynı kitapta bâzı cümleler daha kıt anlayışlılar için basitleştirilmiştir. Çok iyi bir eğitim metodudur. Ne var ki, idraksizler bu uygulamayı "çelişki" olarak görürler.

Varlık- İMAN'ın küçüklüğünden... yâhut sizin anlamanız için, İNANC'ın küçüklüğünden dolayı
"İnançsızım" diyenleri alıyoruz ele... Bunun zâten İNANC'ı kuvvetli olan İNKÂR etmez...
("İnançsızım" diyenin ise) İNANC'ı, herkese karşı bunun küçüktür. Herkese karşı
ŞÜPHE duyar. Herkese karşı bir itimatsızlık başlar. İşte onun için, ona en yakın olan bile
onda ŞÜPHE uyandırır.

Böyle bir şahıs kendi inançsızlığını ortaya atıp herkesin öğrenmesini ister mi?.. İstemez..
İşte onun için açılmaz. Onun için etrâfındakilere bu inançsızlığını söyleyip, bu şekilde
kapatmak ister. Ve İNANC'ının azlığını bu yüzden söyleyemez. İtimat etmediği için...
Yine etrâfındakilere de bir İNANÇ duymadığı için...

İNANÇ, İMÂN RUH'UN BİR TEZÂHÜRÜDÜR... BU, BİR TARAFTA ÇOK, BİR TARAFTA AZ
OLAMAZ!...

İ- Solmaz Hanım soruyorlar.
Solmaz Hanım- Sayın Üstâdımız, bize İMÂN mevzuunda daha geniş, detaylı mâlûmat
verirler mi Acaba?.. Yâni insanın İMÂN'ının ne kadar Tekâmül ettiğini insan kendi kendine
düşündüğü zaman, bir nebze olsun, çıkarabilir mi?
V- İşte yine İMÂN'ının ne kadar olduğunu düşünmek, İMÂN'ından korkmaktan gelir.

Sizin cebinizde yüzlerce lira olsa, cebinizdeki parayı sayar mısınız?.. Saymazsınız...
Ama cebinizde cüz'i bir miktar para olsa, ikide bir çıkarıp sayar, "Acaba eksildi mi?..
Acaba beni idâre edecek mi?" diye düşünürsünüz.

İşte İMÂN'ınızın az veya çok olduğunu kontrol etmek te bu İMÂN'ınızın azlığından
meydana gelir. Bir insan İNANC'ının az veya çok olduğunu muhakkak ki hisseder.
Bunu kontrol etmez, HİSSEDER!..

Bunu... bunu anlamanız için bir yol var. Ne zaman İNANC'ı tamdır?.. Ne zaman
ŞÜPHELER içinde?...

Biliyorsunuz ki, RUH'UN FONKSİYONLARINDAN ÇOĞU, SİZİN DÜNYÂNIZDA BEDENDE
GÖRÜLÜR.

İ- Evet.
V- Ve siz... beden hareketlerine göre Ruh'u izleyen bir ilim dalı ortaya atmış bulunuyorsunuz.
İ- Evet.
V- İşte Medyumunuz da fikirlerinin ve bu İNANC'ın tam olup olmadığı sizin... sizinle
berâberken vücut fonksiyonlarından anlaşılabilir.

Bu kısım MEDYUMLUK bahsi ile ilgili olmasına rağmen, İNANÇ ile bağlantısı kurulunca buraya almayı uygun gördük. Hakikaten Ruh'un çoğu fonksiyonu Beden'de görülür. Öyleyse bozuk bir hâlet-i ruhiye içinde bulunan kimsenin bedenî faaliyetlerinde de bir takım aksaklıklar olacaktır. Zâten bedendeki bütün rahatsızlıklar aslında Ruh'tandır; eksiklik, kopukluk hâriç. Onun da etkisi Ruh'ta görülür. Meselâ kör bir adamın rûhî algıları farklıdır... Üstat, son cümlesi ile İdâreci'ye "Medyum'un vücut fonksiyonlarını gözlemeyi ihmâl etme ki, rûhî durumunu, anlayabilesin" ikazında bulunuyor!

Varlık- Dediğimiz gibi, İMAN'ı, İNANC'ı az olan insanların etrâfa da
İNANC'ı azdır. Yâni, ulviyâta İNANC'ı az olan, yâhut ulviyet hakkında ŞÜPHE'ye
düşenlerin içinde çevrelerine karşı da bir ŞÜPHE vardır.

İki küsur saat süren Celse sona ererken Avra'daki arkadaşlar bu nefis bilgi ziyâfetini lûtfeden Muhterem Zât'ın ismini öğrenmek istediler. Ama Mânâ Âlemi'nde isimlerin, şekillerin değil; bilginin ve mânânın önemi vardı. Üstât şöyle cevap verdi:

Varlık: İsmini henüz vermedi
Medyum: Olcay
Târih 1 Mart 1968
Usûl: Hipnotik Manyetik Rûhî İnfisâl
Hâzirûn: 15 kadar muhtelif şahıslar
Konu: DUA ve ŞÜKÜR

Varlık- Hoşgeldiniz.
İdâdeci- Hoşbulduk, efendim. ALLAH râzı olsun, ÇOK ŞÜKÜR görüştük yine.
V- ALLAH'A ŞÜKÜRLER OLSUN!..
İ- Bir emriniz var mı, Üst^dım?
V- ŞİMDİ İÇİNİZDEN GELDİĞİ GİBİ ALLAH'A DUA EDİN!..

YALNIZ, BİLEREK DUA EDİN!..
NE DEDİĞİNİZİ, NE MÂNÂYI KASTETTİĞİNİZİ , NİÇİN DUA ETTİĞİNİZİ BİLEREK
VE İÇİNİZDEN GELEREK ŞÜKÜR VE DUA EDİN!..

1 Mart 1968 târihli Celsemiz işte bu sözlerle başladı... Bildiğiniz gibi, bir önceki Sohbetimiz İMÂN ve İNKÂR üzerine idi. İMÂN sâhibi olanların bu inançlarına uygun şekilde davranmaları gerekir elbette... Bu da her ALLAH'ı hatırladığımızda DUA etmemiz demektir. Ama DUA nedir, önce onu bir iyice bilmek icâb eder... Ve tabii NE DEDİĞİNİ, NEYİ KASTETTİĞİNİ BİLEREK DUA ETMEK en önemlisi... Bilmediğin kelimeleri sırf "kutsal" diye kullanmanın, inanın hiç bir faydası yok. Hele o anda huşû içinde değilseniz, sâdece papağan gibi tekrarlıyor veya dinliyorsanız...

Biz konuya Üstat'tan evvel girmek istiyoruz... İster Kelime-i Şehâdet olsun, ister Besmele olsun, ister Ezan olsun, ister Fâtiha, Yâsin olsun... okuduğunuzun veya dinlediğinizin mutlaka mânâsını bilmek zorundasınız... VE OKURKEN O ANDA AKLINIZDAN GEÇİRMEK durumundasınız. Yoksa DUA etmiş olmazsınız.

Şimdi bir düşünün... Babanızdan ders kitabı almak için para istiyorsunuz. Kitabı götürmezseniz, öğretmeniniz kızacak.... Veya işçisiniz, darda kaldınız, patrondan ıkıla sıkıla zam istiyorsunuz... Karşınızdakine onun bilmediği bir dilde, İngilizce veya Japonca hitap etseniz, meramınızı anlatabilmiş olabilir misiniz?... Bir şey elde edebilir misiniz?.. ALLAH'a bilmediğiniz bir dilde yalvarmak ta aynı!... Diyeceksiniz ki, "Ben bilmesem de ALLAH o dili biliyor. Hattâ benim aklımdan geçeni de biliyor."... O biliyor da, sen ne istediğini bilmiyorsun. Ne söylediğini bilmiyorsun!... Yâni karga gibi gaklayıp duruyorsun... ALLAH'ın karşısında daha edepli, daha saygılı olman gerekmez mi?..

Bakın şimdi çok sık kullandığımız bir kaç ifâdenin Türkçe'sini vereceğiz... Bilenler ukalâlık ediyoruz sanmasınlar. Biz bilmeyenlere hitap ediyoruz. Her zaman yaptığımız gibi...

KELİME-İ ŞEHÂDET
Eşhedü en lâ ilâhe illallah ve eşhedü enne Muhammeden abdühü ve resûlühü
Sâhitlik ederim ki, ALLAH'tan baska ilâh yoktur ve yine sâhitlik ederim ki,
Muhammed O'nun kulu ve resûlüdür.

BİSMİLLÂHİRRAHMÂNIRRAHÎM - Rahman ve Rahim ALLAH'ın adıyla (başlıyorum).
RAHMAN:, Dünyâda her varlığa merhamet eden
RAHÎM , Âhıret'te yalnız İMAN edenlere merhamet eden

FÂTİHA SÛRESİ
Elhamdulillâhi rabbil'âlemin - ŞÜKÜR, Âlemler'in Rabbi olan ALLAH'a mahsustur.
Errahmânir'rahim - O, Rahman ve Rahim'dir.
Mâliki yevmiddin - Din Günü'nün sâhibidir.
İyyâke na'budu Ve iyyâke neste'în - (ALLAH'ım) Yalnız Sana ibâdet eder, yalnız Senden yardım dileriz.
İhdinessirâtal mustakîm - Biz doğru yol'a,
Sirâtallezine en'amte aleyhim - kendilerine nimet verdiklerinin yoluna ilet.
Ğayrilmağdûbi aleyhim ve leddâllîn - Gazâba uğrayanların ve sapkınlarınkine değil!

Ezan'ı siz bulun, Yâsin Sûresi'ni de siz okuyun. Her işi bana yaptırmayın!.. Yalnız, bir hususu daha eklemem gerekiyor. HER DUA ŞÜKÜR İLE BAŞLAMALIDIR. Gördüğünüz gibi FÂTİHA bir DUA'dır ve o DUA'yı bizim ağzımıza ALLAH koymuştur, KUR'AN'da... O yol gösterir. İlk cümlesi HAMD'dır, ŞÜKÜR'dür... Her DUA öyle olmalıdır.

Celse'de bulunanlar, Üstâd'ın dâveti üzerin huşû içinde DUA ettiler.

Varlık- İster misiniz bu seferki.... bu seferki DUA ve ŞÜKÜR üzerine olsun?
İdâreci- Lûtfedersiniz, efendim. Sizi dinliyoruz.
V- Bir kere BİZ NİÇİN VE NE ZAMAN DUA EDERİZ?..

Aslında DUA ETMEK, ALLAH'A ŞÜKRETMEK her müminin ve hattâ Dünyâ'daki her insanın
bir vazifesidir. Çünkü ALLAH size verirken karşılığında bir şey almıyor... ve biz buna
sâdece ŞÜKRETMEK'le karşılık veriyoruz.

Gene duracağız... Hatırlıyacaksınız, bir başka Muhterem Varlık Medyum Zekiye'den "Hiç şükretmiyor" diye şikâyet etmişti. Halbuki Medyum'un büyük sıkıntıları vardı. DUA etmesi, ALLAH'tan yardım istemesi gerekiyordu. Varlık, bu şikâyetiyle ne imâ ediyordu?.. DUA edip bir istemekten önce, daha evvel kendisine verilmiş olan nimetler için ŞÜKRETMEK gerekiyor!... "Ne verildi ki?" diyebilirsiniz... En başta hayâtınız... Eliniz, ayağınız, diliniz... üstünüzde bir dam.. sırtınızda elbise... karnınız her gün tok... Bunları hep unutuyor veya "kendimiz elde ettik" sanıyoruz. Öyle de, kim buna imkân tanıdı?.. Aklın, zekân, sağlığın olmasa onları alacak parayı kazanabilir miydin?... "Şüphesiz Rabbin insanlara karşı lûtuf sâhibidir; fakat onların çoğu şükretmezler." (Neml Sûresi, 73. Âyet) Kısacası, bizde ALLAH'ın vermediği hiç bir şey yok... Belki iki şey... Onu da gelecek Celse'de açıklarız.

Yalnız ŞÜKÜR'ü de duyarak, mânâsını hissederek, ALLAH'ın bize bahşettiği lûtufları hissederek yapmak lâzım, mecbûriyetten, lâf olsun diye 33'lük tesbihi çekerek değil... Bir kere gönülden "ALLAH'IM, ÇOK ŞÜKÜR!" de, 99 kere tâne döndürmekten çok daha makbûldür. Çünkü ALLAH hiç bir şeye muhtaç olmadığı gibi, senin şükrüne de muhtaç değil! Yalnız senin, o verdiği nimetlerin farkında olmanı istiyor. FARKINDAYSAN ŞÜKREDERSİN zâten.

Üstat, bir de yukarıda, İMÂN ve İNKÂR Celsesi'nde DUA'yı İMÂN'A bağlamıştı, hatırlarsınız. Bir meseleyi iyi bir neticeye vardırmak için ne yaparsınıtz?.. DUA edersiniz... "İnşallah" dersiniz, en azından. İşte o da İMÂN değil midir?.. ALLAH'a inanmazsanız, ALLAH'tan size yardım edeceğini ve sizi belki bu lûtfundan faydalandııracağını düşünmeseniz, "inşallah" der misiniz?" demişti. Zâten TEKÂMÜL YOLU'nda hepsi birbirine bağlı...

Varlık- Yine biz ne zaman ve hangi şartlar altında DUA ederiz ALLAH'a?.. Bir kere her şeyden
evvel ibâdet ederken DUA ederiz... Ve aramızdan bir çoğunun DUA'sı, ALLAH'ı anması bâzen
ancak oralarda kalıyor... Ondan sonra unutuyorlar ŞÜKRETME'sini... Bâzılarımız ise her türlü...
her hâlükârda ALLAH'a DUA etmeyi bir vazife addediyorlar.

Aslında ŞÜKREDİLMEYECEK HİÇ BİR OLAY, DÜNYÂ'DA MEYDANA GELMEZ... Bâzı olaylar
karşısında siz infiâle kapılır ve beddua edersiniz. İşte sizin o ufak kafanızdaki muhakeme
bu kadar küçüktür. Düşünemezsiniz... Göremezsiniz o olayın neticesini... Halbuki bu
sizin için kötü olan durum, ilerde daha büyük kötülüklere meydan vermemek için
meydana getirilmiştir. Fakat çoğu zaman nankör olan kullar, işte o ufak kafalarıyla bunu
anlıyamazlar ve beddua ederler. Lânet ederler. Fakat bâzı zamanlarda ALLAH onların
bu hatâlarını yüzlerine vurur.

Üstat burada kelime arasında DUA'nın bir başka mânâsını vermiş: "ALLAH'ı anmak"!. Biz tümünü vermeye çalışalım. DUA, "TANRI'ya yalvarma, yakarış, kişinin ALLAH'ın yüce kudreti karşısında aczinin bilincine varıp, engin bir sevgi ve saygı içinde O'na yalvarması, O'ndan yardım dilemesi" demektir. Bitmedi!... DUA, RIZÂDIR. Yânı "ALLAH'tan gelen iyi-kötü herşey kabûlümdür" diyebilmektir. DUA kulluğa gösterilen rızâdır. Yâni, ALLAH karşısında hamamdaki çıplak gibi her türlü varlığından, servetinden, mevkiinden sıyrılıp boynunu bükmektir. DUA KÂLBİN KONUŞMASIDIR, dilin değil!.. Birisine HAYIR DUA , SEVGİ'DİR... BEDDUA, yâni kötü dua, sevgisizliktir, İNSAN'a yakışmaz. Eninde sonunda insanın kendisine döner. O yüzden ne olursa olsun, "ALLAH'IM, HAMDOLSUN VERDİKLERİNE!... ŞÜKÜRLER OLSUN VERMEDİKLERİNE" demek gerekir. Muhakkak ki vermediğinin de bir sebebi vardır.

VARLIK- Sizin çok mühim bir işiniz var. Hattâ sizin istikbâlinize tesir edecek bir iş...
Bir şehirden bir şehire gideceksiniz... Ve bu iki şehir arasında da ancak üç-beş vâsıta var.
Ve demincek söylediğim gibi, öbür tarafa gitmeniz sizin için hayâtî bir mesele...

Fakar bir... sizin tâbirinizle, aksi tesâdüf size bu vâsıtayı kaçırtıyor. Bu vâsıtayı kaçırmanıza
sebep oluyor... Düşünün... Sizin için çok büyük istikbâl vaad eden bir işi bu şekilde
kaçırmış oluyorsunuz... Tabii ki içinizden en DUA edenler... en çok DUA edenler bile,
bu durum karşısında, hiç olmazsa bir inkisâra uğrarlar... ve çoğunuz lânet edersiniz
bu olaya...

Halbuki sonra duyarsınız ki, sizin yetişmek için çaba gösterdiğiniz, kaçırdığınız
için lânet etmiş olduğunuz vâsıta, yolda bir kazâya kurban gitmiştir. Eğer siz onun iç inde
olsaydınız, ne olacaktı?.. Hayâtınızı kaybedecektiniz... Ve sizin "hayâtî bir mesele" dediğiniz
işiniz ise, hayâtınızdan herhâlde daha önemli değil(di)...

İşte size çok açık bir misâl... ALLAH bâzı kullarının bu hatâsını bu şekilde yüzlerine vurur.
Bunu öğrendiği zaman da pişmanlıkla ve büyük bir utançla, bu sefer ALLAH'a ŞÜKREDERLER.

Ne güzel bir misâl, değil mi?... Aslında hepimizin hayâtında buna benzer olaylar vardır. meselâ ben... Gençliğimde üniversite imtihanına girdiğim zaman iyi bir puanla Kimya Mühendisliği bölümünü istemiş ve kazanmıştım. Ancak lisede tek dersten ikmâlim vardı ve ikmâli veremedim. Bizim zamanımızda öyle "sınıfta kalmamak", öyle "tek dersten kalanların affedilmesi" gibi uygulamalar yoktu. bunlar hep Hıristiyan Batı Avrupa'nın bize kakaladığı "câhil yetiştirme" projeleridir. Her neyse... O dersi veremediğim için kazandığım üniversiteye gidemedim. Babam üzüntüden hastahâneye düştü. Ben âilemin yüzüne bakamaz oldum. O dersi veremedim diye kendimi harâb ettim. Ertesi sene tekrar üniversite sınavına girdim. Bu sefer çok düşük bir puanla İdârî İilimler Bölümü'nü kazanabildim. Yine üzüldüm. Ama yıllar geçtikçe farkettim ki, ben Kimya Mühendisi olamazmışım. İdârecilik tam bana göre bir meslekmiş... Hâlâ bana bu lûtfu bahşettiği için ALLAH'a ŞÜKREDERİM.

Varlık- Fakat her olay, bu şekilde size neticesi açıklanmaz. O sizin İMÂN'ınıza, İNANC'ınıza
ve ALLAH'a olan güveninize bağlıdır. Sizin eğer ALLAH'a olan İNANC'ınız, güveniniz ne
kadar çoksa, siz bu durum karşısında, "hayırlısı" dersiniz. "Hayırdır inşaallah" dersiniz.
Yine bu sizin Tekâmülünüze bağlı... Bâzı ufak olaylar karşısında bunu diyebiliyorsunuz.
Fakat, demincek dediğimiz gibi, büyük olaylar karşısında bunu, belki istediğiniz hâlde
bile söyliyemiyorsunuz. İşte bu Tekâmülünüzle ilgili...

Demek ki Dünyâ'daki hiç bir olay, hiç bir insanın aleyhine değildir.
Düşünün bir kere... ALLAH kullarına niye kötü olaylar hazırlasın?.. Daha doğrusu, sizi
tatmin edebilmek için, bu söyliyeceğim söz aslında çok basit ve aynı zamande ters
ve aynı zaman söylenmiyecek bir söz ama, sizin aklınızı daha iyi aydınlatabilmek için
bunu veriyoruz... Diyoruz ki, ALLAH niçin kullarına kötülük etsin?.. Neden?.. demek ki
böyle bir şey yok!.. ALLAH her zaman kullarının iyiliğini ve onların daha TEKÂMÜL
etmesini ister.

Ne denmişti İMÂN hahsinde?... Spor Toto'dan para kazanmaya çalışan kişi bile " 'ALLAH bana verdiği parayı benim hayrım için verecek'.... Veriyor ki, hayır için veriyor... Hiç bir zaman siz bir işe girerken, 'Olsun da, sonu kötü olsun' der misiniz?.. Hayırlısını istersiniz... Hayırlısını kim verir?.. ALLAH verir." ALLAH parayı hayır için verir, ama kazananların çoğu onu çar-çur eder, eski hâllerine dönerler. Bu da çok açık, ama hiç bir zaman mânâsı üzerinde durulmayan bir âyette belirtimiştir:

- "Şurası kesindir ki Allah, insanlara zerre kadar zulmetmez.
Ne var ki, insanlar kendi kendilerine zulmedip duruyorlar."
(Yunus Sûresi, 44. Âyet)

Varlık- Öyleyse başımıza gelen olayları ilk evvelâ serinkanlılıkla muhakeme edelim.
Acaba hakikaten ilerde bize iyi bir yol mu çizecek, yoksa kötü bir yol mu çizecek?..
Yalnız şunu söyliyeyim ki, YOLLARIN HEPSİ AYDINLIĞA ÇIKAR!.. HEPSİ TEKÂMÜL'E
ÇIKAR!.. HEPSİ BASAMAK BAŞAMAK TEKÂMÜL ORTAMINDA YÜKSELİR!..

Bu nasihati kerdimize meş'ale yaparsak, işte o zaman Tekâmül'ün en kestirme yoluna girmiş oluruz. HER ŞEYİ HAYIR BİLİRSEK!...

Yalnız bâzı kelimeleri önceden verdiysek bile tekrar vermekte fayda var,,. HUŞÛ , "alçakgönüllülük, mütevazı olmak, hayranlık ve korkunun karıştığı bileşik bir duygu, TANRI'ya boyun eğme, gönlü sevgi ve saygıkusur işleme korkusu ile dolu olma" demektir.
İNFİÂL , "birine içerleme, gücenme, kızgınlık duyma, bir şeyden etkilenme" demektir.
MUHAKEME , "akıl yürütme, usa vurma, bir meseleyi hâlletmek için çıkar yol arama, yargılama" demektir.
HÂLLETMEK , "çözmek, yoluna koymak, olumlu sonuca bağlamak, güç görünen bir olay veya duruma çözüm yolu bulmak, bir cismi bir sıvı içinde eritmek, bir yemeği yenecek duruma getirmek, cinsel ilişki kurmak" demektir. Burada "güç görünen b duruma çözüm yolu bulmak" anlamında kullanılmıştır.
İSTİKBÂL " gelecek" , MÂZİ "geçmiş" demektir.
NEBZE , "az, az şey, az miktar, cüz'i, bir şeyin artığı" demektir Aşağıda gelecek.

Varlık- Şimdi bâzılarınızın kafasında bâzı şeyler takılı, bu hususlarda... ve bunu öğrenmek için
can atıyorlar... bizim bu kadarlık bir... söyleyişimizden sonra , şimdi sizin o aklınıza
takılı olan yerleri hâlledelim.
İdâreci- Evet... Var mı efendim, sual sormak isteyen?.. Nihat Bey diyorlar ki, "DUA ile
ŞÜKÜR arasında bir bağlantı var mıdır? Varsa, bunlar nelerdir?"
V- Şimdi, DUA aslında ALLAH'a... DUA aslında ikiye ayrılır. Birincisi ALLAH'A YALVARMA,
O'NDAN AF DİLEME... İkincisi ise KULLARIN KENDİ İSTİKBÂLLERİYLE İLGİLİ, veyâhut KENDİ
DERTLERİYLE İLGİLİ OLAN KONULARDA YAPTIĞI DUALAR... Birincisinde insan... HER
TEKÂMÜL EDİŞİNDE, BİR ALT BASAMAKTA YAPTIĞI KÖTÜLÜKLERİ VE FENÂLIKLARI
GÖREREK, BİR İLERKİ BASAMAĞA TIRMANMAK İÇİN DUA EDER... ALLAH'a yalvarır. Onu
affetmesini, o arkada bıraktığı kötülüklerden,günahlardan tamâmen sıyırmasını,
yâni kendisine bir üst basamağa çıkacak kuvvet vermesini diler... Bunu şöyle bağlıyalım:
TEKÂMÜLÜ İÇİN DUA EDER, BİRİNCİ HÂLDE...
İ- Evet.
V- İkincisinde ise, içinden çıkamadığı ve içinden çıkması için ALLAH'ın
kendisine yardımcı olması için, ALLAH'a DUA eder.

Biz ALLAH'a DUA ederken ilk evvelâ ne deriz?.. "HAMD olsun" deriz. "ŞÜKR olsun" deriz,
"verdiğin nimetlere." ... ve ondan sonra arzularımızı iletiriz. Yâni, bu demektir ki,
"ALLAH'IM!... SEN BANA ÇOK ŞEYLER VERDİN. BELKİ HAKKIM OLMADIĞI HÂLDE BENİ
BİR ÇOK LÛTUFLARA BOĞDUN... FAKAT BEN YİNE BİR KUL OLARAK DAHA FAZLASINI
İSTİYORUM. VERDİKLERİNE ŞÜKR OLSUN!.. VE BENİ BU VERDİKLERİNDEN BİR NEBZE
DAHA LÛTUFLANDIR" diye DUA ederiz. Biz bunu bâzen söylemesek bile, içimizden
geçer bu, DUA ederken... Çünkü siz vermiyenden ister misiniz?.. İstemezsiniz...
VEREN'den istersiniz... Ve en nankör insan bile verenin verdiklerine ŞÜKREDER!
Ağzından söylemese bile, bir nebze gelir ki, "Hakikaten bana çok emeği geçmiştir"
der... İşte bu ŞÜKÜR'dür.

Bu son cümledeki ŞÜKÜR, "teşekkür" anlamındadır.

DUA ve ŞÜKÜR meselesine gelince, Matematik gibi... İlkokul birinci sınıf öğrencisinin Matematik bilgisi başkadır, üniversie öğrencisinin matematik bilgisi çok başka... İşte DUA ve ŞÜKÜR de, TEKÂMÜL basamaklarına göre farklı mânâlar taşır. Üstat burada sual sâhibinin seviyesine göre bir DUA târifi vermiş ve onu ŞÜKÜR ile bağdaştırmış. Buna göre DUA'nın ilk anlamı "kusurlar için af dileme, günahlar için tövbe etme, bağışlanma isteme"dir. mes'uliyet duygusu fazla uyanmamış kimseler bu tarz DUA pek etmezler. Onların DUALAR'ı hep istekleri, arzuları üzerinedir. "Şunu ver, bunu ver... Millî Piyango bana çıksın... oğlum evlensin, kızım koca bulsun" şeklindedir.

Yeri gelmişken HAMD ile ŞÜKÜR arasındaki farkı da belirtelim.
HAMD , "medih, övme, Cenab-ı Hakk'a karşı kulların memnuniyet ve sevinçlerini ve medihlerini bildirmeleri, senâa etmeleri" demektir. Yâni, "ALLAH'ı yücelikleri ile överek ŞÜKRETME" anlamındadır.
ŞÜKÜR , "TANRI'ya duyulan minneti dile getirme, mutlu bir olay veya durumdan, yapılan bir iyilikten duyulan hoşnutluğu bildirme" demektir. Yâni, "ALLAH'ın bahşettiği nimetlerden duyulan mutluluğu ve minnet duygusunu dile getirme" anlamındadır. Bir de "nimetin devâmını bekleme" imâsı vardır. HAMD'da bu yoktur. Yâni, "ne verdiysen, kâfidir, yeter" anlamı vardır.

Varlık- DUA'nın başlangıcı dâima ŞÜKÜR'dür... İster Tekâmülünüz için olsun, ister kendi
menfaatiniz için olsun,... dünyevî menfaatleriniz için olsun, dâima ŞÜKÜR'le başlar DUA...
Acaba oldu mu, efendim?
İdâreci- Şimdi, Nihat Bey diyorlar ki, "Dua bence bir istektir. ŞÜKÜR de kabullenmektir.
Bu bakımdan felâket ânında insan ŞÜKR eder mi?" diyorlar.
V- İşte demincek dediğimiz gibi, çoğunuz bunu yapmazsınız. Fakat yapanlarınız yok mu?
Yapanlarınıza bakın, nasıl kişiler?.. Aranızda nasıl tanınan kişiler?.. Saygı gören, sevgi gören
kişiler mi, yoksa hiç önemsemediğiniz kişiler mi?
İ- Evet, "Din adamları ŞÜKR eder," diyor... "DİNÎ İNANÇLAR'a göre her ne olursa olsun,
ŞÜKRETMEK lâzımdır. Çünkü her gelen ALLAH'tandır," diyor.
V- İşte son cümle!.. HER GELEN ALLAH'TANDIR... Demek ki her olay ALLAH'ın bize
gösterdiği yollar içinde oluyor. Dışardan veya kendi içimizden buna hükmetmeye
imkânımız yok!.. Ve yine şöyle diyoruz: ALLAH niçin kullarının kötülüğü istesin?..
Kullar O'nun için, O'nun yanında hiçten daha hiç!.. Niçin onlarlan şey yapsın? (Zulmetsin?)

O zaman şöyle demek icâb ediyor: TEKÂMÜL ÇOĞU ZAMAN ACI ÇEKİLEREK
ELDE EDİLİR... VE TEKÂMÜL, BİR İNSAN İÇİN EN BÜYÜK LÛTUFTUR... Öyleyse çektiğimiz
acılara ŞÜKR edelim. Çünkü onlar bizim Tekâmülümüzü artırıyorlar... Ve demincek te
naklettiğimiz gibi, umûmiyetle ALLAH'a inanmış kimseler, yâni Tekâmül'ü artmış kimseler,
ŞÜKR etmeyi her zaman için kendilerine vazife bilmişlerdir. Çünkü ŞÜKÜR'deki ferahlığı
ve ondaki kuvveti anlamışlardır.

Burada ALLAH'a inananlar, "Tekâmül'ü artmış olanlar" diye vasıflandırılıyor. Neden ALLAH'a sâdece Tekâmül'ü artmış olanlar inanır?.. Neden ALLAH'a inananlar, sâdece Tekâmül'ü artmış olanlardır?... Bu soruların cevâbını Üstat, önceden İMÂN ve İNKÂR Celsesi'nde vermiş... Şöyle ki:

Varlık- Şimdi şöyle bir şey oluyor: İnsan kendi âcizliği bâzı durumlarda kabul etmez.
Kendini çok müdrik ve kuvvetli hisseder... ve bâzı sırlara, esrarlara vâkıf olduğunu
zanneder. Halbuki bu, işte çok yanlış!.. Ve yine biz... daha doğrusu, insanlar... çoğu
zoman görmedikleri şeye inanmazlar. Bunlara göstermeniz lâzım, "bu böyledir" diye...
Herhangi bir olay karşısında, yâni kendi aleyhlerine gibi gözüken o olay karşısında, eğer
siz bunun daha iyi bir neticeye sebep olduğunu söylemezseniz, kendisi bunu kabul etmez,
daha iyi bir neticeye sebep olacağını... "Kötü, kötüdür" der... Fakat daha ilerlerde bu olay
kendisini kazançlı çıkaracaktır. Fakat işte bu, kısa zamanda görülmediği için, o başına
gelen lânet ettiği olayın, aslında kendisi için kötü olduğuna hükmeder. Ama siz ona
gösterirseniz, o olayın kendi istikbâlinde onu iyi bir duruma hazırlayacağını, o zaman
kabul eder. Ama gösteremediğiniz takdirde kabul etmez... Ve aslında başımıza gelen
bütün olaylar, bizim lânet ettiğimiz olaylar, aslında daha ilerki olayların bir SİGORTA'sıdır.

Nasıl ki siz... mâdem burdan açtık, burdan devam edelim... evinizde sigorta atıp ışığınız
söndüğü zaman yine kızarsınız, "Kahretsin! Işıklar söndü!" dersiniz... Halbuki o SİGORTA
sizi, evinizde çıkacak bir yangından korumuştur. Ama ilk anda lânet edersiniz. "Gene
söndü ışıklar! Gene sigorta attı!" dersiniz. Ama düşünmezsiniz ki, o olmasaydı, eviniz
kül olacaktı!"

Üstâdımız gene çok güzel bir Ruh tahlili yaparak cevap vermiş... Ama önce iki kelimeyi açıklayalım. MÜDRİK , "idrak eden, anlayan, aklı eren, kavrayan, yetişkin, olgun" demektir. Peki, İDRAK ne?.. İDRAK, "anlama kaabiliyeti, akıl erdirme, algı, erişme, ulaşma, dış dünyanın uyarısı ile meydana gelen fizikî duygunun zihnî yorumu" demektir.

Ne yaparmış İnsanoğlu?... Küçüklüğüne, âcizliğine bakmadan "Her şeyi anladım, kavradım, biliyorum, sorunları çözdüm" dermiş... Halbuki bir düşünse, bir an sonrasına bile hâkim değil... Görmediğine, gösterilmeyene inanmazmış...

ALLAH'a da o yüzden inanmaz. Halbuki BİLİM gördüğüne, DİN görmediğine inanır. GAYBA İMÂN bu demektir. ALLAH'ı görmedin, Peygamber'i görmedin, Kitaplar'ın inişini görmedin, Melekler'i görmedin, Âhıret'i görmedin, ama bunlara inanman İSLÂM'ın gereği... Nasıl inanacaksın?... İdrakinle... Yâni, DELİL'i kendin bulacaksın. Bu noktaya ulaşmak ta Tekâmül etmek demektir. İşte ondan "Tekâmül'ü artmış olanlar ALLAH'a inanır" denmiş.

Nihat Bey- Bir sorum daha var.
Varlık- Evet?
NB- Kur'an-ı Azîm'de sûreler veyâhut sûrenin içerisinde âyetler vardır. Bunlar birer DUA
mıdır, değil midir?
V- .... Şimdi, işte yine biz DUA dediğimiz...
Her zaman maddî olarak düşünüyorsunuz. Biz DUA dediğimiz zaman, söylenen bir kaç
söz veya bir kaç cümle değildir (bu) ... DUA demek, ALLAH'I ANMAKTIR... ALLAH'ı anmak,
O'na şükretmek, O'nun Birliği'ne, Varlığına ve Peygamberleri'ne, Kitapları'na inanmak...
Ve ondan sonra, bu İNANÇ'tan sonra eğer varsa bir arzusu,, onu söylemektir.

ALLAH'ın Büyük Kitabı KUR'AN da, biliyorsunuz ki, bu dediklerimizi kapsar. O'nun Varlığı'na,
Hazret-i MUHAMMED'in O'nun Peygamberi olduğuna, KUR'AN'ın O'nun Kitabı olduğuna
ve diğer konularda... Âhıret, Ahıret Günü'ne (iman) , kötülük, günah, sevap... ve bunlardan
bahseder. Biz DUA derken bunlardan de işte bunlardan bahsetmez miyiz?

Yalnız, işte demincek dediğimiz gibi, siz DUA'yı küçülte küçülte bir kaç kelimeye ve
cümleye sığdırıyorsunuz. Halbuki DUA'NIN KAPSADIĞI ANLAM ÇOK BÜYÜKTÜR. Siz
istiyorsunuz ki, yâni, "DUA'nın ALLAH'tan bir şey istemek olduğu"nu söyliyeyim... O değil!

Durmanın tam zamanı... Gerçekten de ısrarcı Nihat Bey DUA'yı "ALLAH'a dilekçe yazmak" gibi kabul ediyor ve onun söylenmesini istiyordu. Elbette ki, DUA o değil, ondan ibâret değil. Ve asla istek kısmı önemli değil. Ne demiştik en yukarda?... DUA, RIZÂDIR... ALLAH'ın kulu olduğuna râzı olmak, bundan mutluluk duymaktır. DUA KÂLBİN KONUŞMASIDIR, ALLAH'LA... İşte onun için dedik ki, KUR'AN'ı anlayarak okumak aslında ALLAH'la konuşmaktır. Çünkü O, sana hitap ediyor. Sen de O'nun söylediklerini okuyarak KÂLBİNLE tasdik ediyorsun, "AMENNA, öyledir, doğrudur, inandık"" diyorsun. O yüzden biz de diyoruz ki, "Bir sûrenin Arapça'sını bir kere okuyor veya dinliyorsan, bir kere de Türkçe'sini oku ki, ALLAH'ın sana ne dediğini duymuş, anlamış olasın!"

Varlık- "KUR'AN'ı hiç bir zaman bölmemeliyiz. Bir bütün olarak kabul etmeliyiz... Çünkü
içindeki âyetler; birini anlamadan, birini kabullenmeden diğerine geçilemiyor. Birini onun,
anlamazsanız, veyâhut kabul etmezseniz, bütün KUR'AN'ı anlamamış ve kabul etmemiş
olursunuz. Öyleyse, mâdem ki bâzı âyetlerinde insanların o zamanki gidişâtını gösteriyor
ve onları doğru yola götürmeye bir yön veriyor... Öyleyse onları anlayıp, ondan sonra
ALLAH'a ŞÜKR ediyoruz. Diyoruz ki yine, "ALLAH'IM!.. SEN BENİ O ZAMANKİ DURUMLARA
DÜŞÜRME!.. AHLÂKIMI, İMÂNIMI TAM YAP!" diye yalvarıyoruz.... İşte ne oldu?.. Bağlandı
birbirine...

Bu BÜTÜNLÜK meselesi son derece önemli... KUR'AN başından sonuna kadar bizi ALLAH'a yakınlaştıran bir bütündür. Bâzılarının yaptığı gibi onu kıssalar, emirler, dualar diye bölümlere ayırmak doğru değildir. Eğer dikkatli incelenirse, bunların birbirinin içinde olduğu görülür. Hattâ bu bütünlüğe işâret etmek için KUR'AN'da kıssalar sûrelere bölünmüştür. Âdem'in Kıssası'nı bir tek sûrede bulamazsınız. KUR'AN sana "Bunları bul, birleştir" der. Emirler dahi öyledir. Meselâ "içki içmeme" emri üç ayrı sûrededir. Kısacası, bir tek âyetten, bir tek sûreden mânâ çıkarmaya kalkışılırsa, güçlüklerle karşılaşılır. Kıssaları,, emirleri ayırsak bile sonunda birleştirmek gerekir.

İdâreci- Nihat Bey bir sual sormak istiyor. Müsaade eder misiniz?
Varlık- Bağlayınız.
İ- Evet. Nihat Bey'in sesini işitiyorsunuz.

Israrcı Nihat Bey, müsamahamızdan yararlanarak "Kur'an-ı Kerim'de Tebbet diye bir lânet sûresinin bulunduğunu, Bakara'da bâzı kavimlerin hikâyelerinin anlatıldığını, Nisâ Sûresi'nde kadınların ne şekilde hareket etmesi gerektiğinin belirtildiğini, İhlâs Sûresi'nde ALLAH'ın Büyüklüğü'nün ifâde edildiğini, nihâyet Felâk gibi bir-iki sûreyle de DUA ettiğimizi" iddia etti. "Bütün bu sûrelerin hepsini nasıl DUA olarak kabul edebileceğimizi" sordu.

Bizim Celseler'de, konuya bağlı kalmak şartıyla soru sormak serbesttir. Mantıksız görünen sorular dahi Üstatlar'ın bize aydınlatıcı bilgiler vermesine yol açar. Bu soru mantıksız değil, soru sâhibinin bir noktaya takılmasından ötürü dile gelmiş... Bakalım Muhterem Dostumuz ne cevap vermiş?.. Yalnız DUA'nın KÂLBİN ALLAH'LA KONUŞMASI, O'NU DİNLEMESİ olduğunu unutmıyalım.

Varlık- Şimdi ne demiştik?... BÜTÜN OLARAK DÜŞÜNMEK LÂZIM. İlk evvelâ gözünüze
örnekleri ...göz önünüze örnekleri alıp, oradan ALLAH'ın bize gösterdiği bu örneklerden
uzak tutmasını ve onlardan bizi koruması için, neticede DUA ederiz.

Şimdi, yine demincek dediğimiz gibi, DUA'NIN ANLAMI GENİŞTİR... DUA derken, sizlerin
anladığı YAKARMAK, YALVARMAK... Halbuki bizim dediğimiz... "NİÇİN DUA EDERSİNİZ?"
DİYORUZ... Siz DUA'nın en son kısmını alıyorsunuz. Biz ise, "BU DUA HİSSİ NERDEN
BAŞLIYOR?" onu alıyoruz...

Etrâfınızdak kötülükleri, veyâhut kendi yaptığınız kötülükleri görüyorsunuz, ilk evvelâ
ALLAH'tan kendinizi affetmesini istiyorsunuz. Daha sonra O'ndan bir şeyler niyâz
ediyorsunuz. E, siz işte bu niyaz kısmına DUA diyorsunuz. Peki, bu niyaz nerden geldi?..
(daha önceki) Bu TÖVBE nerden geldi?.. Örneklerden!.. Daha evvelki durumlardan geldi.
Öyleyse yine Kur'an-ı Kerim'de ilk evvelâ örnekler veriliyor. Bunların kötülükleri gözler
önüne seriliyor... ve ondan sonra TÖVBE ve "ALLAH'ın bizi bu örneklerden uzak tutması"
yakarılıyor.
Nihat Bey- Netice itibâriyle DUA bir istektir. KUR'AN'da da istekler vardır. Bununla da,
eğer DUA'yı istek olarak kabul ediyorsak, o zaman KUR'AN'ı bir şey olarak kabul edeceğiz.
Bütün sûreleri veyâhut âyetleri olduğu gibi bir DUA olarak kabul etmiş olacağız.
V- Bakın, SON OLARAK, bu sizin şeyinizle, bir şey söyliyeyim: Yine diyorum ki,
SİZ NİÇİN DUA EDERSİNİZ?... NİÇİN TÖVBE EDERSİNİZ?... Onu bana söyleyiniz.
NB- TÖVBE günahların affı maksadıyla yapılır.
V- Tamam!.. Demek ki daha gerisinden geliyor... İlk evvelâ günah yapıyorsunuz, ve
onun etkisinden dolayı DUA ediyorsunuz. Günah yapmasanız, TÖVBE edecek misiniz?...
Etmiyeceksiniz... Öyleyse??? Demek ki başlangıcı aslında, daha evvele dayanıyor. Fakat
biz neticeyi ALLAH'a bildiriyoruz. Diyoruz ki, "ALLAH'IM, YAPTIKLARIMI BİLİYORUM,
KÖTÜLÜKLERİ... VE SENİN HUZÛRUNDA YAPMIYACAĞIMA DÂİR YEMİN EDİYORUM,
TÖVBE EDİYORUM" diyoruz... İşte siz bu son kısmı DUA olarak alıyorsunuz. Fakat bu
son kısmı hazırlayan nedir?... Değil mi?..

Tabii ki öyle!... İster DİLEK olarak, ister TÖVBE olarak DUA olsun, mutlaka bir başlangıcı var. Ama bu sorular KÂLBİN KONUŞMASI'na gitmiyor, İSTEK'te takılıp kalıyor. İstekler, talepler, arzular DUA'nın en alt basamağı, en basiti... Aslında isteğin dahi ulvî olanı var, ama o, herkesin harcı değil... Bakın, FUZÛLÎ ne gibi bir İSTEK'te bulunmuş:

ALLAH AŞKI elbet çile ile dolu... Ama Fuzûlî "Ben çilesine, acısına, ızdırabına, hasretine râzıyım. Ne olur, ALLAH AŞKI ile tanıştır beni. Ve bu belâlı aşktan bir an olsun ayırma beni" diye yalvarıyor! Biz de kalkmış, isteklerden bahsediyoruz.

İdâreci- Nedret Hanım soruyor.
Nedret Hanım- Efendim, ben ŞÜKÜR hakkında konuşmak istiyorum. Her şey için mi
ŞÜKR edilir?.. Meselâ, yakınlarımıza, faraza, ALLAH korusun, bütün bu mahalle yanıyor,
benim evime bir şey olmuyor. Bunun için ŞÜKR etmeli miyim, ŞÜKR etmemeli miyim?
Varlık- Siz parça parça düşünüyorsunuz. ŞÜKR etmelisiniz, hem kendiniz için, hem de
komşularınız için ŞÜKR etmelisiniz... Onların daha kötü bir âkıbete sürüklenmediği için
ŞÜKR etmelisiniz. bu olayın... yine Tekâmüllünüze bağlı olarak... bunu görüp görmemek
size kalıyor... Bu olayın onları daha iyi bir seviyeye çıkaracağını düşünerek, onlar için
ŞÜKR etmelisiniz.

Şöyle diyelim: meselâ... HER ŞEYDEN EVVEL, HER OLAYIN BİR HİKMETİ VARDIR... Sizin
mahalleniz acabe neden yanmışır?.. Belki sizin mahallenizde, her evinizin her köşesinde,
belki... binbir ahlâksızlıklar dönüyordu. Ve bu ahlâksızların... ahlâksızlıkların sonu da
kısa şekilde nasıl gelebilir?.. Bu işlerin yapıldığı yerlerin ortadan kalkmasıyla!.. ŞÜKR
etmelisiniz ki, böyle bir olay bir yangın olayı, belki daha etrâfa genişlemeden bu
ahlâksızlığı burada yok etmiştir."
NH- Ama efendim, burası yanar, bir başka yerde de mekân bulur bu insanlar... Yâni,
kötülük her zaman için kolayca yayılabilen bir şey.
V- Fakat bir kötülüğün hacmi ne kadar büyük olursa, etkisi de o kadar büyük olur.
Bu şekilde... Ve biz bunu bilemeyiz, bu yangından sonra onların yine aynı şekilde bu işe
devam edip etmeyeceğini...

Burada bir kaç hususa dikkat çekmek için duralım... Birincisi, Medyum'un teklemelerini görüyorsunuz. Bir Bedensiz Varlık'tan fikir alıp vermek bir Bedenli Varlık, yâni insan için öyle pek te kolay bir iş değil. Medyum bâzen "ukalâ" kelimesi gibi kavramları alamıyor, bâzen de "ahlâksızlıklar" yerine "ahlâksızlar" diyor... Duraksamaları da zorlandığı dönemleri göstermektedir. Buna rağmen genç Medyumumuz işi iyi götürüyor.

İkinci husus, anlatılan kısımda iki türlü ŞÜKÜR var. İlki Nedret Hanım'ın dile getirdiği evi yanmadığı için edilen ŞÜKÜR.... Ötekisi ise mahalle yandığı için edilen ŞÜKÜR... Kötülükler, ahlâksızlıklar yok olduğu için edilen ŞÜKÜR...

Hep düşünmüşümdür, TEVRAT'ta, KUR'AN'da hep azgın kavimlerin başına gelen felâketler anlatılıyor. Bu felâketlerin "yaptıklarının cezâsı" olduğu belirtiliyor. Acaba 600'lerden sonra, yâni KUR'AN'ın inişi tamamlandıktan sonra sapıtan, yoldan çıkan, zâlimleşen toplumların, milletlerin başına gelen felâketler... depremler, seller, yangınlar, savaşlar, sürgünler, göçler... onların işledikleri "günahların cezâsı" mı?... ALLAH kullarına zûlmetmiyeceğine göre, ya öyle olmalı, ya da mümin kulunun İMÂN'ını ölçen bir imtihan olmalı.

- "Allah, kullarına zûlmetmez, haksızlık etmez.
Onlar, kendilerini azaba, acılara sürükleyen bozuk düşünceleri,
çirkin işleri ile kendilerine zulüm ve işkence ediyorlar."
(Nahl Sûresi , 33. Âyet)

Felâketler, belki de gaflette olanları uyandırmak, harekete geçirmek içindir.

Varlık- Başka bir şekilde şöyle diyelim: Belki bu şekilde herhangi bir yangından sonra
mallarını, mülklerini kaybeden insanlar, belki daha büyük çalışma azminlen eski
seviyelerine çıkmaya çalışacaklar...

Bu verdiğimiz misâller aslında size "olmayacak" gibi gözükür. Fakat yine etrâfınızda
Tekâmül'ünden emin olduğunuz kimselere bunlardan bahsederseniz, onlar da bizim
söylediğimizi sizlere nakledeceklerdir.

Nedret Hanım-Peki, efendim, O halde şunu anlamak isterim: Tibyan tefsirinde,
mâlûmunuzdur tabii, evliyâlardan bir zatın. bir çarşının yanışında yalnız onun dükkânının
kurtulmasından bahsedilir. "Ve yangın var, bütün çarşı yandı" dedikleri zaman gelir, bakar,
kendi dükkânına hiç bir şey olmamıştır. "Yarabbi, sana çok ŞÜKÜR" der. Ondan sonra
bu ŞÜKR'ü için 30 yıl TÖVBE ve İSTİĞFAR eder ALLAH'a. Sorarlar, "Niye TÖVBE ediyorsun,
sen evliyâsın" derler. O da, "Şu hâdise için ŞÜKR etmiştim, bir ŞÜKÜR için 30 yıl TÖVBE
ediyorum, kabul etmiyor," der. Hangi sûrede, bilmiyorum. Mâlûmunuzdur tabii.
V- Evet.
NH- O hâlde, her şey için ŞÜKRETMEK lâzımsa, niçin cezâlandırlmıştır evliya olan bir
kimse? Bunu anlıyamadım.

Cevâbı vermeden şu EVLİYÂ kelimesini açıklamak gerek. EVLİYA , aslında VELİ'nin çoğuludur. VELİ , "ALLAH'ın dostu, eren, ermiş" demektir. Böylece EVLİYA , "Allah'a yakın olanlar, nefsine değil, dâima Cenâb-ı Hakk'ın rızâsına tâbi olmaya çalışan, ibâdet ve taatta, takva ve riyâzatda çok yüksek mertebelere ulaşıp ALLAH'ın mahbubu ve karibi olan büyük ve ender zatlar, ALLAH'ın emâneti olan dinini ve hükümlerini Yeryüzü'nde tevelli ederek korumaya çalışanlar, ALLAH yolunda mallan ve canlarıyla cihat edenler, İMÂN edip sâlih amel işleyenler" demektir, derece derece iner, derece derece çıkar. Aslında çoğuldur ama, halk arasında tekil olarak kullanılır. "Yatır" anlamına da gelir. Bâzıları hiç bilinmez,. Kılığından, kıyâefetinden de anlaşılmaz. Evliyalığa soyunan, kapısını yeşile boyatan,yeşil elbiseler cübbeler giyip, sarık takan, sakal bırakanların çoğunun velilikle, yâni ALLAH'ın dostu olmakla alâkası yoktur. Elbette ki gerçek evliyânın kim olduğunu ancak ALLAH bilir.... Kıssa tabii sûrede değil, sûrenin açıklamasındadır.

Gelelim cevâba...

Varlık- İşte yine o zat... Sizin baştan düşündüğünüz gibi...
Yâni, o bir taraftan bir parça almış, diğer tarafı unutmuştur. Her şeyden evvel o çarşıdaki
esnafın vaziyetini düşünüp, yine demincek söylediğimiz sonuçlara varabilip, ŞÜKR edip,
ondan sonra kendi durumuna...
Nedret Hanım- Evet. Madde için ŞÜKR etmiş, değil mi efendim?
V- Evet.
NH- ALLAH râzı olsun. Çok teşekkür ederim.
İdâreci- Var mı efendim, bu mevzuda?... Üstâdım, benim bir sualim var.
V- Bir şey daha söyliyeceğim... TÖVBE, ÇOĞU ZAMAN İNSANI YÜKSELTİR... TEKÂMÜL'ÜNÜ
HIZLANDIRIR... Bu olay, o zâtın Tekâmül'ü için bir vâsıta olmadığını nereden biliyorsunuz?..
Belki de bütün o yangın, bütün o olaylar, bu olayları hatırlamak içindi. Bu zâtın 30 sene
TÖVBE ederek Tekâmül'ün daha yüksek kademelerine çıkması için hazırlanmıştı.

Yalnız, bu arada, bu şekilde BU KADAR DA BASİT DÜŞÜNMEMENİZ LÂZIM... Bu zat gibi
diğer dükkânları yanan kimseler de bu işten muhakkak hisselerini almıştır. Meselâ,
orada hileli bir satış yapan bir bakkal, bu olayın kendi yaptığı hile neticesi meydana
geldiğini düşünerek, yine o da TÖVBE ile DOĞRU YOL'a dönmüştür... Öyle düşünemez
miyiz?.. Aslında misâl çok!.. Oradaki her dükkân sâhibini ele alırsak, hepsinin daha
DOĞRU YOL'a geldiğini görürüz.... Oldu mu, efendim? İ- Evet.

Burada bir tek cümle: TÖVBE DE BİR DUADIR... KÂLBİN ALLAH'LA KONUŞMASIDIR.

Varlık- Evet. Sizin bir sorunuz vardı.
İdâreci- Evet. Bizim ettiğimiz DUALAR siz Muhteremler tarafından nasıl hissediliyor?
V- Bizim sizinle İrtibat kurduğumuzu kabuil ediyorsunuz.
i- Evet?
V- DUALARINIZ'ın bizim tarafımızdan işitildiğini kabul etmiyor musunuz?
İ- Onu demek istemedim. Sizde...
V- Evet, anlıyorum.
İ- ... ne gibi bir değişiklik..
V- Anlıyorum.
İ- ... meydana getiriyor bu DUALAR?
V- Her şeyden evvel bizim vazifemiz ne? ..Vazifemiz, sizi ALLAH indinde daha iyi birer
KUL yapmak... Yâni, Tekâmülünüzü artırmak... Öyle değil mi, efendim?
İ- Evet.
V- İşte DUA ettiğiniz zaman aslında.... DUA ederken ne hissedersiniz?.. İçinize bir şey
doğar, değil mi?
İ- Evet.
V- Her türlü kötülükten, her türlü kötü fikirden arınırsınız, öyle değil mi?
İ- Evet, efendim.
V- Peki, bu sizin Tekâmülünüze yardım etmez mi?
İ- Eder efendim, evet.
V- Öyle ise siz kendi Tekâmülünüze yardım etmekle, bizim vazifemize bir katkıda
bulunmuş oluyorsunuz. Öyle değil mi, efendim?
İ- Çok güzel! Evet.
V- Öyleyse biz de vazifemizi yapmanın huzûru içinde bu DUALARINIZ'dan zevk
duyuyoruz.

İki husus var açıklanması gereken... Birincisi VAZİFE ... Bir çok yerde Öbür Âlem'de VAZİFE ALANLAR, VAZİFE VERENLER olduğunu söylemiştik. Üstâdımız burada daha Üst Makam'dan böyle bir VAZİFE aldığını imâ ediyor. Eminiz ki, kendisi de başkalarına, daha Alt Tabakalar'a VAZİFE veriyordur.

İkincisi, hep TEKÂMÜL deyip duruyoruz. "Nedir?" diye düşünenler olabilir. TEKÂMÜL , "her türlü gelişim, gelişme. olgunluk, olgunlaşma, kemâle erme" demektir. KEMÂL , "bilgi ve erdem bakımından olgunluk, yetkinlik, erginlik, eksiksizlik, bütün güzel sıfatlarla bezenmiş olmak" demektir. Bâzılarının çok kullandığı EVRİM kelimesi de TEKÂMÜL'ün içindedir. EVRİM , "bir canlıyı ötekilerden ayırt eden biçimsel ve yapısal karakterlerin gelişmesi yolunda geçirilen bir dizi değişme olayı" demek olduğuna göre, o da TEKÂMÜL'dür. Yalnız biz de bir celse var, EVRİM kelimesini kullanan bilim adamları bir türlü TEKÂMÜL'ü anlamıyorlar. "Nasıl olur?" demeyin, vallahi öyle.

Üstat bir misâlle aynı konuya devam etmiş:

Varlık- Bir şey söyliyeyim.
İdâreci- Evet, efendim.
V- Sizin bir talebeniz var. Ona ders veriyorsunuz ve o talebe sizin derslerinizi kendi evde
ne kadar çok çalışırsa, siz o kadar memnun olmuyor musunuz?.. Onun başarısı ne kadar
çok olunca, sizin gururunuz, zevkiniz o kadar çok artmıyor mu?
İ- Artıyor.
V- İşte aynı şey bizler için...
İ- Evet... Yalnız biz DUA ettiğimiz zaman, Muhteremler'i tefrik etmeden "Bütün Ölmüşler
için, bütün Ruhlar için" DUA ediyoruz. Bu arada, uzaktan veya yakından yardımı dokunmayan
Ruhlar da bu sûrette, eğer ALLAH kabul ederse, nasiplerini almış oluyorlar. Şimdi, hiç bir
cehit sarfetmeden, bizim etmiş olduğumuz DUALAR'la bir Varlık nasıl Tekâmül ediyor?
V- Şimdi... Tekâmül aslında... Tekâmül seviyesinin altlarında olan kimseler, bir çölde susuz,
dudakları çatlamış kimselere benzerler...
İ-/ Evet.
V- Şimdi düşünün... Siz onların üzerinden geçerken rastgele su serpiştiriyorsunuz...
Bu serptiğiniz sulardan bir kaç damla, bu çöldeki dudakları çatlamış ve bir damla su için büyük
ümitler besleyen bu kimselerin dudaklarına konduğu zaman, ne oluyor?.. Onlar...
İ- ... ferahlıyor.
V- Ferahlıyorlar. İşte bu!... Tekâmülün altındaki (Alt Basamaklarındaki) insanlar da
ALLAH'ın lûtuflarına susamış... Siz onların... ALLAH rızâsı için onlara DUA ediyorsunuz.
ALLAH, MUHAKKAK Kİ DUALARINIZI KABUL EDİYOR... İşte onların.... BU DUALAR ONLARIN
O ÇATLAMIŞ DUDAKLARINA BİRER SU DAMLASI!..
İ- Evet... Yalnız bu ferahlığı kendileri hiç bir cehit sarfetmeden kazanmış oluyorlar.
Bizim anlayışımız bu tabii. Biz o şekilde görüyoruz. Bu ise TEKÂMÜL NAZARİYESİ'ne
aykırı değil mi?..
V- Aslında... Şöyle: Biz her zaman cehdi daha çok BEDENÎ BİR FONKSİYON olarak alırız.
"Daha çok" diyorum yalnız, dikkat edin.
İ- Evet.
V- Ve VÜCÛDUMUZUN YORULMASIYLA NETİCELENDİRİRİZ... Halbuki Ruh'un Tekâmülü
apayrı. Bu cehit, bedende görülen bu hareketler, yorulmalar değil.
İ- Evet.
V- Bunu size zamanla çok açacağım.
İ- İlerde mi Üstâdım?
V- Evet.
İ- Peki, Üstâdım.

Bâzı kelimeleri vermeden geçmeyelim. CEHD veya CEHİD , "fazla çalışma, güç ve kuvvetini sarfetme, gayret gösterme, çabalama, uğraşma, insanın nefsine hâkim olması" demektir.
LÛTUF , "önem verilen, sayılan birinden gelen iyilik, yardım, ihsan, inayet, atıfet, güzellik, hoşluk, bağış" demektir.
İSTİĞFAR , "TANRI'dan suçlarının bağışlanmasını dileme, tövbe etme, afv dilemek, " Estağfirullah" demek" anlamındadır.
DERUHTE , "üzerine alma, üstlenme" demektir. Aşağıda gelecek.

Şimdi 27 Şubat 1968 târihli İMAN ve İNKÂR Celsesi'nde geçtiği halde DUA ile ilgili olduğu için o kısımda vermediğimiz bir bölümü buraya alıyoruz:

İdâreci- Efendim, Solmaz Hanım diyorlar ki, " Ben bâzen DUA ettiğim zaman doymuyorum.
DUA etmediğim zaman da huzursuzluk duyuyorum ve ertesi gün işlerim rast gitmiyor.
Bu hususta tatmin olmam için, ne yapmam lâzım?" diyor.
Varlık- İşte yine kendi kendinizi tatmin... Cevâbı kendi sorusunda!.. Mâdem ki DUA
ettiği zaman ferahlık hissediyor da, niye devam etmiyor?.. Huzursuz olduğu zaman niye
aynı işlemi yapmıyor?
İ- "İçinde bulunduğum şartlar altında belli bir miktarda DUA edebiliyorum. Fazlasını
yapamıyorum," diyor.
V- Ben demincek söyledim. Faydasız şeyleri çok yapmaktansa, faydalı şeyleri az yapmak
daha iyidir. Eğer tamâmen hissederek yapıyorsa, BİR ANLIK DUA bile onu tatmin etmeye
yeter. BİR ANLIK!... AMA TAMÂMİYLE HİSSETMESİ ŞARTIYLA!. Sâdece dUA etmek için, DUA
ediyorsa, hiç bir faydası yok!.. HİÇ BİR FAYDASI YOK!...
İ- Şimdi Handan Hanım'ın suali, lûtfen.
Handan Hanım- Efendim, ben şimdiye kadar söylediklerinizden "yaptığımız günahların
affedilmesi için yalvarma ve DUA etme, KUR'AN'dan sûreler okuma, bunların idrâkine
varmak" ... Bunu anladım. Doğru mu?
V- Evet, efendim. Bütün mesele burda... Bütün mesele burda... İşte bu, sizin Tekâmülünüze
bağlı bu idrak... İdrak ettiğiniz zaman siz Tekâmül'e, daha Yüksekler'e çıkıyorsunuz.
HH- İdrak te her insanın hem Tekâmül'üne, hem de...
V- Yâni, "Hem bedenî, hem mânevî Tekâmül'üne bağlı" diyeceksiniz.
HH- Evet!

Handan Hanım'ın dediği çok doğru... Bütün o yalvarmalar, DUALAR, okumalar ancak işlenen günah idrak edildiği, kabullenildiği takdirde faydalı oluyor. Yoksa bir dilencinin bir lira için ettiği sizi bütün kazâlardan koruyacak DUA (!) gibi, "Sen büyüksün ALLAH'ım, beni de affediver" demek işe yaramaz. Hatâlarımızı idrak etmeliyiz. İdrakin de bir tek belirtisi vardır: HATÂ TEKERRÜR ETMEZ!.. AYNI HATÂ BİR DAHA YAPILMAZ!

Ama bu idrak Tekâmül'e bağlıdır. Küçük bir çocuk için yeni çiçek açmış bir dalı kırmak gâyet mâsumâne bir harekettir. Çünkü o dalın bir müddet sonra nasıl kilolarca meyvanın hevengi olacağını bilemez. İdrak edemez. Bunun için hem bedenen, hem de fikren büyümesi lâzımdır. İşte bunun için İDRAK hem bedenin, hem de Ruh'un Tekâmül'üne bağlıdır ve herkeste başka seviyededir.

Varlık- .... Yalnız bir şey vardır. Aslında burda Beden'in vazifesi çok azdır. Siz DUA ederken,
siz DUA ederken bedeninizden mi, zihnen mi ilk evvelâ hazırlanırsınız? Yoksa bir his mi
gelir içinizden, DUA etmek için?
Handan Hanım- Muhakkak ki his gelir, efendim.
V- Demek ki Mâneviyat yanında Maddiyat çok zayıf kalıyor, bu hususta...
HH- Fakat gelen histe maddî şeyi de ona uydurmak kaabil bence... Yâni bedenî hisleri,
rûhî hislere uydurmak kaabil bence.
V- Zâten aslında BEDEN, RUH'UN BİR ÂLETİDİR... ONU YÖNETEN RUH'TUR... Mâdem ki
Beden Ruh'un bir âleti. onu Tekâmül ettirmek yine Ruh'un elinde... Çünkü Ruh olmadığı
zaman bedeniniz ne işe yarıyor?.. Hiç!... Düşünebiliyor mu?.. O büyük fikirler ondan
çıkabiliyor mu?.. Çıkamıyor... Demek ki, bütün mesele, bütün kuvvetler Ruh'ta.

Biraz konu dışına çıkar gibi olduk ama, Celse'nin en mühim kısmı burası... Bâzı insanlar bâzı işlerin ellerinden gelmediğini iddia ederler... Halbuki onlar, o işi yapamamaktan değil, o işi yapmayı yeteri kadar arzu etmediklerinden şikâyet etmelidirler. Yoksa, içten gelerek girişilen her işte Ruh isterse Beden'e hâkim olabilir ve kudreti dâhilinde her işi yaptırabilir. Sporcuların rekorları, Sirk cambazlarının, yogilerin inanılmaz hareketleri nasıl gerçekleşiyor?..

Bu kadın Her Şeyi Ayaklarıyla Yapıyor

Handan Hanım- Efendim, bir de dediniz ki, "HER YOLUN SONU AYDINLIĞA ÇIKAR".
Şöyle bir şey geldi aklıma: Meselâ, çok kötü bir insan düşünelim. Dünyâ'daki bütün
kötülükleri işliyor. Yolunun sonu nasıl aydınlığa çıkar?.. Bunu izah etmenizi rica edecektim.
Varlık- Siz her zaman bir kaatili, Dünyâ'nın en kötü varlığı olarak düşünürsünüz... Evet,
aslında yaptığı işlem ALLAH huzûrunda bir günahtır. Fakat siz(in) aranızda, bu günahtan
o kadar çok büyük günahlar işleyenler var ki, sizin ellerinizin üzerinde. GÖKLERE
ÇIKARIYORSUNUZ!... Ve bir kaatili ise, aranıza bile almıyorsunuz. Hiç düşünüyor musunuz
acaba, bu işlemi o insan acaba niçin yapmıştır?.. Hangi şartlar altında yapmıştır? ... Acaba
sabrının en sonuna gelipte mi yapmıştır?.. Yoksa bir zevk için mi yapmıştır?
HH- Her ikisi de olabilir.
V- Olabilir. Öyleyse, "kaatil" derken genel olarak bir şey söyleyemeyiz. Fakat yine de...
şöyle diyelim... Burda yaptığınız kötülüklerin ağırlığına göre Öbür Taraf'ta çekiyorsunuz.
Ve bu ağırlıklar altında Tekâmülünüz genişliyor... Siz herhangi bir kötülük yapmasanız,
şu Dünya hâlinizle bile, hiç bir mes'uliyetiniz olmaz. Hiç bir endişeniz olmaz. Öyle
değil mi?
HH- Evet.
V- Halbuki istemiyerek bile bir kötülük yapsanız.... İşte VİCDAN AZÂBI NEDİR?... VİCDAN
AZÂBI... İŞTE O SİZİ TEKÂMÜL ETTİRİR.

O demincek verdiğimiz zâten,... Bir ŞÜKÜR'den ne kadar büyük VİCDAN AZÂBI çektiğini
kendiniz de takdir ettiniz. Her insan bir RUH olduğuna göre, her insan da Tekâmül'ü
nisbetinde bir ACI ÇEKER yaptıklarından. Öbür Taraf'ta bir ŞÜKÜR için, Tekâmül'ü Yüksek
olduğundan, daha fazla acı çeker... Fakat Bu Taraf'ta onun onda biri acıyı çok daha kötü
işlemler yaptığı hâlde çeker. Fakat neticede yine bu ACILAR'ın.. yâhut ta Dünya
Hayâtı'nda işlenen bu kötülüklerin ağırlığı, Öbür Taraf'ta az-çok onu Tekâmül ettirir.

Yine demincekki şeye geliyoruz... Siz her zaman bu Dünyâ'da her şeyi Vücud'a
bağlıyorsunuz. Daha ziyâde, ilk evvelâ Vücud'u düşünüyorsunuz, sonra RUH geliyor.
VİCDAN AZÂBI çekerken kâlbinizi düşünüyorsunuz. Halbuki kâlp, bir et parçası...
Öyleyse bu azâbı (çeken) yine RUHUNUZ...
Ölmüş bir insan azap çekebilir mi,?.. Sizin deyiminizle... Çekemez!.. Öyleyse yine, azâbı
çeken RUH... Oldu mu efendim?
HH- Evet, teşekkür ederim.

Mevzu dışına çıktık gibi, ama çıkmadık... DUA VE ŞÜKÜR'den bahsederken Üstâd'ın kullandığı "HER YOLUN SONU AYDINLIĞA ÇIKAR" ifâdesi Handan Hanım'ın aklına takılmış. O da sormuş. Bu ifâde "HER YOLUN SONU TEKÂMÜL'DÜR" anlamındadır. En kötü insan bile eninde sonunda, Dünyâ'da olmasa bile Öbür Âlem'de VİCDAN AZÂBI çeker, ACI çeker... ve bu ACI onu Tekâmül'e götürür. Yâni, HER YOL TEKÂMÜL'E ÇIKAR...

Medyum, kendisinde olmayan bu bilgileri naklederken zorlanıyor, tekliyor. Aradaki siyah harfli düzeltmeler bizden.

İdâreci- Aklınıza takılan yerleri sorabilirsiniz.
Adnan Bey- Ben sorabilir miyim?
Varlık- Evet, efendim.
İ-Adnan Bey konuşuyor.
Varlık- Evet. Zâten bağlandık (herkese) , biliyorsunuz.
Adnan Bey- Efendim, şimdi DUA okuyalım" dendiği zaman, ben fazla ilgilenmedim.
Özür diliyorum. Meselâ, Amentü, Besmele, Elham, vesâireyi okuyoruz. Fakat ben
bunları okurken...
V- Şimdi bir şey soracağım size.
AB- Sorun.
V- Siz bunları okurken, bunların mânâlarını anlıyor musunuz?
AB- Anlamıyorum.
V- Onu diyecektiniz, değil mi?
AB- Onu diyecektim, evet.
V- Tamam, işte.
AB- Evet, mânâlarını bilmiyorum, efendim. Yalnız bir yöne yöneldiğimi, büyük bir İMÂN'la
okuduğuma inanıyorum. Yâni, bunu bilerek yapıyorum.
V- Evet... Şimdi siz... Şöyle söyliyelim... Evet, ben sizin aklınızdan geçeni biliyorum.
Siz bu DUALAR'ı okurken, genel olarak bir ALLAH'a yönelme... yâni, bu DUALAR'ın içinde
ALLAH olduğunu kabul ederek okuyorsunuz, ve onu hissediyorsunuz.
AB- Evet.
V- Fakat, öbür taraftan, bunu anladığınız takdirde, daha başka bir durum hâsıl olacak.
O zaman bir ANLAYIŞ olacak içinde.

Siz bunların mânâsını anlamadınız diye üzülmeyin. Mühim olan, herşeyden evvel, ONU
HİSSEDEBİLMEK!.. Yüce TANRI'YI, ALLAHIMIZ'I HİSSEDEBİLMEK!... Ve bu hissederken sâdece
"ALLAH vardır" diye hissetmiyorsunuz herhâlde. Siz aklınızdan geçenleri belki şu anda
söyliyemezsiniz... Fakat bütün o DUA ÂNI'nda aklınızdan ALLAH geçiyor... veyâhut başınıza
gelen olaylardan ALLAH'ı ne şekilde anladığınız geçiyor. Siz mâdem ki ALLAH'ı biliyorsunuz,
O'nun Varlığı'na, Birliği'ne inanıyorsunuz... ve bunları bilerek İDRAK etmişsiniz... Öyleyse
DUA ederken yine bunlar sizin aklınıza geliyor ve AYNI İŞLEM'i yapmış oluyorsunuz.

Burası enteresan... Başta "NE DEDİĞİNİZİ, NE MÂNÂYI KASTETTİĞİNİZİ , NİÇİN DUA ETTİĞİNİZİ BİLEREK DUA EDİN VE İÇİNİZDEN GELEREK ŞÜKÜR VE DUA EDİN!" diyen Üstat, bu zâtın durumuna uygun olarak konuya HİSSETMEK kavvramını katmış, ve "Eğer gerçekten hissediyorsan, mânâsını bilmesen de yaptığın makbûldür" demeye getirmiş. "AYNI İŞLEM" dediği "mânâsını bildiğin takdirde hissedecekleri"dir, "onları hissetmişsin zâten" demiş. Ama orada bırakmamış. "Bunu anladığınız takdirde, daha başka bir durum hâsıl olacak. O zaman bir ANLAYIŞ olacak içinde" cümlesiyle "Bir de ANLAYIŞ'ın zevkini tadacaksın" diye hatırlatmış.

Varlık- Yalnız ne var ki, İÇİNİZDE BUNLARI ANLAMAMAKTAN DOLAYI BİR EZİKLİK VAR...
Fakat bunları mânâlarını anlayarak söyleseniz, tabii ki çok daha iyi... O zaman ALLAH'ın
bizi doğru yola götürmek için indirdiği, lûtfettiği KUR'AN'ı anlamış olur ve vazifenizi
tamâmiyle yapmış olursunuz... Anlatabiliyor muyum, efendim?
AB- Çok teşekkür ederim. ALLAH râzı olsun.
Nihat Bey- Efendim, bir şey ben arzetmek isterim.
İdâreci- Bir dakika!
NB- Müsaade buyururlarsa, bağlandık.
V- Bağlandık efendim, bağlandık.

Şimdi burada iki hususu belirtmek istiyoruz. Birincisi Nihat Bey'in patavatsızlığı... Celse'de sualler, konuşmalar İdâreci'nin izniyle yapılır. Aksi takdirde Medyum'u, İirtibat'ı, Avra'yı takip etmek, düzeni sağlamak zorlaşır. Kişiler kendi aralarında konuşamazlar. Lâfa "cumburlop" dalamazlar. Söz alma durumundadırlar. Bu bir ilkokul sınıfında bile geçerli olan adâb-ı muaşeret kuralıdır. Kaldı ki, Celseler'in, Sohbetler'in ve bu tarz Toplantılar'ın kendine göre bir âdab ve erkânı vardır. Nitekim bu usûle uymayan, ve verilen vazifeyi yapmayan Nihat Bey bir daha Toplantılar'a dâvet edilmedi. O da, bir vazife üstlenmesine rağmen, "Tamam, ben hazırlandım" deyip gelme arzusu göstermedi.

İkincisi Medyum çevreden, şehir hayâtının gürültülerinden etkilenmesin diye derin uyku safhasında "yalnız İdâreci'nin sesini duyacağı" hususunda tembihlenir ve başka ses duymaz olur. Kişileri Medyum'a İdâreci bağlar. Medyum daha önce Nihat Bey'e bağlanmıştı. Ama yine de "Müsaade eder misiniz?" diye İdâreci'den izin almak görgü açısından gerekli idi. Varlık müsaade edince, tabii ki İdâreci'ye söz düşmedi.

Nihat Bey- Hangi sûre veya âyeti okumakla daha iyi bir şey yapmış olabilirim?
Varlık- Her şeyden evvel muhakkak ki KELİME-İ ŞEHÂDET... Oldu mu, efendim?
NB- Hayır, efendim. Benim söylemek istediğim "DUA edilsin" dendiği takdirde hangi
âyet veya sûreyi okursak, sizin için daha iyi olmuş olabilir?
V- Bakın, yine demincek demiştik ki, "Yüce Kitab'ı parçalıyorsunuz", değil mi efendim?
Onların o Büyük Kitab'ın içindeki hiç bir fikir diğerinden az değerli değildir.
NB- Ama Muhterem Zâtım, biraz evvel meselâ, bilmeyen için aynı şeyi duyarak söylüyor,
fakat bilenler var, herhangi bir DUA'nın ne mânâya geldiğini... Meselâ, biraz evvel
arzetmiştik, bunların içerisinde lânet olan da var. Halbuki burada lânet değil de, bilhassa
Ruhlar'ı şâd edecek bir âyeti veya sûreyi okumak daha iyi değil midir?.. Zâten DUA
denilince, geçmişlere yapılacak en güzel DUA Fâtiha Sûresi'ni okumaktır.
V- Evet.
NB- Evet. Ben bunu arzetmek istiyorum. KELİME-İ ŞEHÂDET yalnız insanın Müslüman
olduğunu, inanışını gösteren bir şeydir. ALLAH'ın Birliği'ne İMÂN edip, Hazret-i
Muhammed'in Cenâb-ı Hakk'ın rehberi olduğunu kabul etmek demektir. Değil mi, efendim?
V- Evet.
NB- Burada KELİME-İ ŞEHÂDET'le DUA ayrılmış oluyor.
V- Bakın, ne demiştik size? "Siz DUA ederken bizim vazifemizi kolaylaştırıyorsunuz.
Bizim gâyemiz sizin İMANINIZ'ı, İNANCINIZ'ı kevvetlendirmek... ve Tekâmülünüzü
hızlandırmak... Bunun için en büyük şey nedir?.. KELİME-İ ŞEHÂDET'tir...
NB- Valla, Muhterem Zâtım, ben bunu kabul edemiyeceğim.

İddia sâhibi olanlar, yarım-yamalak bildikleri, şuurlandırmadan öğrendikleri ile başkalarını imtihana kalkarlar. Nihat Bey de bildiğini zannettiği bir hususu sorarak yeni birşey öğrenemedi ama, biz öğrendik.

Gerçekten de KELİME-İ ŞEHÂDET öyle sihirli bir ifâdedir ki, kırk yıllık gavuru bir anda Müslüman yapar. Üstat diyor ki, "Sizin ettiğiniz DUALAR aslında sizin içindir, sizin Tekâmülünüz içindir. En büyük DUA da KELİME-İ ŞEHÂDET'tir." Büyüktür, çünkü İMÂN'ın özünü özetler. O yüzden her ezanda tekrarlanır., hem de iki kere!... Her Amentü'de okunur. Ama çoğu kimse üzerinde durup düşünmez. Meselâ, ŞEHADET kelimesi hem "şehit olma" , hem de "tanıklık, şâhitlik etme" demektir.

"Sâhitlik ederim ki, ALLAH'tan baska ilâh yoktur" diyoruz. ALLAH ALLAH!... Nerde gördük ki böyle olduğunu?... Yine "Şâhitlik ederim ki, Muhammed O'nun kulu ve resûlüdür" diyoruz. Gördük mü?... Hayır!.. Peki, nasıl oluyor?... İşte İMÂN bu... Biz varlığımızla ALLAH'ın Birliği'nin, Tekliği'nin şâhidiyiz. Biz İMÂNIMIZ'la Hazret-i Muhammed'in hem ALLAH'ın kulu, hem de Peygamber olduğunun şâhidiyiz. Zâten "şehid olmak" da inandığı ALLAH uğruna, Varlığı'na şâhit olduğu ALLAH uğruna ölmek değil mi?.. İşte onun için en büyük DUA, KELİME-İ ŞEHÂDET'tir. Üstat, "Sizin bana ettiğiniz DUA mühim değil, Fâtiha da okusanız, kendinizi veremedikten sonra ne size yarar, ne bana!... Hissederek okursanız, kendi Tekâmülünüze yardım etmekle, bizim vazifemize bir katkıda bulunmuş oluyorsunuz. Biz de vazifemizi yapmanın huzûru içinde bu DUALARINIZ'dan zevk duyarız, ama kendiniz için en büyük DUA odur" diyor. Kaldı ki, ölmek üzere olan bir insandan ne beklenir?.. KELİME-İ ŞEHÂDET getirmesi, değil mi?.. Demek ki en önemli DUA o!.. Üstat, itîrâzını tekrarlayan Nihat Bey'e de şöyle cevap verdi:

Varlık- Şimdi, biliyorsunuz, vaktimiz az. Bu konu aslında günlerce sürecek, aylarca sürecek
bir konu... Ben size bunun ana hatlarını çizdim. Bir şeyler vermeye çalıştım. Şimdi bundan
sonra olan VAZİFENİZ, SİZİN BUNLARI GELİŞTİRMENİZ... Etrâfınızdaki muhterem zatlara
bu verdiklerimizden bahsediniz. Ve onlara da bu sorduğunuz soruları sorunuz. Ve
neticede nereye variyorsunuz?.. ALLAH kısmet eder de ilerde yine berâber olursak,
sizden bu vazifeyi yapmanızı isteyeceğiz.
NB- ALLAH râzı olsun.
V- Yâni, zamânınızın, vaktinizin müsait olduğu nisbette bu konu üzerinde, bilgilerine
güvendiğiniz, inandığınız... yalnız bu iki kelimeye çok dikkat edin!... GÜVENDİĞİNİZ
ve İNANDIĞINIZ kimselerle ve hakikaten bu hususta bilgisi engin olan kimselerle
konuşunuz. Bu fikirlerimizden yalnz, bahsediniz. Bizim burada verdiklerimizden
bahsediniz ve neticeyi bize getiriniz... Oldu mu, efendim?
NB- Oldu, efendim. ALLAH râzı olsun.
V- Bu vazifeyi deruhte ediyorsunuz?
NB- Evet.
İ- Şimdi Handan Hanım bir sual sormak istiyor.
Handan Hanım- Sual değil. Bir şey söylemek istiyorum sâdece.
V- Evet.
HH- Bence, kendi düşünceme göre, SÂDECE ALLAH KELİMESİ BİLE BİR DUA'DIR. Çünkü
öyle tarikatlar vardır ki, "ALLAH ALLAH" kelimesiyle kendinden geçer, Rûhen ALLAH'a
ulaşır. Tamâmen Madde Dünyâ'sından sıyrılır. Bu da bence bir DUA'dır. Bilmiyoırum,
yanlış mı düşünüyorum?
V- Çok doğru, efendim. Demincek aranızdan birinin sorusunu cevaplandırırken "Aslında
bu bilmeden okuduğu DUALAR'ın kendisini ALLAH'a götürdüğünü" söylemiştik. Mühim
olan aslında zâten maddiyat değil. Yâni, şu ağzımızdan çıkan bir-iki kelime değil,
HİSSETTİKLERİMİZ'dir.. Ağzımızın, bedenî ağzımızın (söyledikleri) değil.
Bir taraftan DUA edersiniz, ama ağzınızdan... öbür taraftan kafanız, Ruhunuz bambaşka
şeylerle meşgûldür. Bu DUA'nın ne kıymeti kaldı?.. Ama bir taraftan "ALLAH ALLAH"
dersiniz, fakat Ruhunuzun tamâmı konuşur. İşte asıl bu daha makbûldür.
Tamam mı, efendim?
HH- Evet.
V- Söyledikleriniz çok doğru. Evet, çok güzel bir sual.
İ- Muhterem Üstâdım, suallere devam edelim mi?
V- Nasıl isterseniz.
İ- Var mı efendim, bu mevzuda suali olan? ... (yok)
V- .... Bir şey demiştik... Bundan bir kaç Sohbet evvel demiştik ki, "Evet, bir kitap
alıyorsunuz, üç sayfasını okuyup bir kenara atıyorsunuz. Öbür kitabı alıyorsunuz, bir
sayfasını okuyup öbür kenara atıyorsunuz. Neticede bir şey öğrenemiyorsunuz."
İ- Evet.
V- Öyleyse, EMDİRE EMDİRE, SİNDİRE SİNDİRE YÜRÜYELİM... Değil mi, efendim?..
Nasıl olsa o konulara da geleceğiz.
İ- Tamam. Öyleyse nasıl bir sual emrediyorsunuz?
V- Biliyorsunuz bizim vazifelerimiz oldukça mukaddes vazifeler... Ve bu Sohbetlerimiz'in
gâyesi de bu vazifelerimizi yerine getirebilmek. Ee, acaba sizden şahsî sualleri sorarken,
bu işi daha kısa tutmanızı, ve bunları vazifeleri daha az olanlara sormanızı dilesek???
İ- Peki, efendim. Emredersiniz.
V- Çünkü onu soracağınız kimseler var ve oldukça vazifeleri hafif.
İ- Tamam, efendim. Çok güzel!... Şimdi Fahri Bey soruyor.
Fahri Bey - Efendim, Ruh'un mezarla ne gibi bir alâkası vardır?
V- .... Aslında onlar hep... "Hep" demiyelim de... çoğu zaman sizin bedenî görüşünüzün
bozukluğundan meydana geliyor... Yâni, siz niye mezarlıkta dolaşmaktan korkarsınız_..
Ruhlar'ın gelip sizi çarpacağından, değil mi?.. Aslında çoğu zaman bu böyle değildir.
Nice insanlar vardır, mezarlıkları mesken edip, yatıp kalkar. Niye onlara bir şey olmuyor?..
Üstelik...
FB- Hayır, efendim. Onu anlatmak istemedim.
V- Evet, efendim?
FB- Ayrıldıkları zaman o beden bir mezara konuyor.
V- Evet?
FB- O mezara ikide birde gidip ziyâret etmekle, oraya , mezara okunan,... yâhut mezarda
bunun tesellisi görmekle ona DUALAR filân ediliyor.
V- Evet?
FB- Yâni, o mezarla ne gibi bir münâsebeti oluyor Ruh'un?
V- İşte... İşte onu diyorum... Bâzıları Ruhlar'ın bedenine yakın olduğunu, yâni mezarlıklarda
dolaştıklarını düşünürler. Demincek belirtmek istediğim oydu. Bu, değil bu (öyle) ...
Yanlış!.. Onu diyorum... Ve dolayısiyle korkarlar bu Ruhlar'dan
ve çarpılacaklarını düşünürler, Ruhlar'ın mezarlıkta dolaştığını düşünerek... Halbuki nice
insanlar vardır, dediğimiz gibi, mezarlıkları mesken yapmışlardır. Onlara hiç bir zaman
bir şey olmaz. .. Öyleyse oraya gittiğiniz zaman... biz aslında Ruh'la kendi düşündüğünüz
gibi bir yakınlığımız yok. Fizikî bir yakınlığımız yok yâni... Oraya gitmekle onu daha çok
düşünmüş oluyoruz... Daha doğrusu, ONU DÜŞÜNDÜĞÜMÜZÜ GÖSTERMİŞ OLUYORUZ...
Evet... Aslında biz orda yatan kimseyi biz başka zamanlarda da düşünüyoruz. Ama oraya
gittiğimiz zaman, daha başka türlü onu düşünürüz. Onun Ruhunun rahat etmesini ve ona
olan sevgimizi saygımızı (yaşarken), ona olan şimdiki arzumuzu, berâber olma arzumuzu
dile getirir, hissederiz. Öyle değil mi, efendim?
FB- Evet.
V- Yâni oraya gittiğimiz zaman ordaki yatan şahsın Ruhuyla daha, mânevî bakımdan daha
yakın oluruz. O BAKIMDAN MEZARA GİTMEK VE ONLARI ZİYÂRET ETMEK FAYDALIDIR
VE RUHLARINI DAHA MEMNUN EDER.
FB- Teşekkür ederim.
V- Mezar başına gittiğiniz zaman, çoğu zaman orda yatan şahıstan başka şey
düşünmezsiniz. Tabii günlük hayatta, bâzen hatırınıza gelir, fakat şöyle bir geçersiniz,
"ALLAH Ruhunu şâdetsin" dersiniz, o kadar... Ama oraya gidersiniz, bâzen on, onbeş
(dakika) belki saatlerce durur ve sâdece onu düşünürsünüz. Değil mi, efendim?
İ- Evet. Daha yakınlaşmak...
V- Evet, efendim.

Artık burada duralım mı?... Neye hayranım, biliyor musunuz? Bu Muhterem Üstat, sanki bizden biriymiş gibi konuşuyor... Mezara gitmekten bahsederken "biz" zamirini kullanıyor. Halbuki kendisi mezarlıkta... Nur olsun inşaallah.

İki husus var... Birincisi, mezarlıkta sâdece kemikler var. Ama o mezar, o kemikler size kaybettiğiniz kişiyi daha iyi hatırlatıyor, bu yönden önemli. Orada onu daha iyi hissediyorsunuz. Bunu başka bir yerde daha yazmıştık. Yoksa duyarak evden de DUA etseniz, ona ulaşır. Üstat mezarlıkla DUA'nın ilişkisini kurmuş.

Müslümanlar mezarlıklardan korkmazlar. Korkutmaya çalışanlar vardır ama, çoğu insan korkmaz. Hıristiyanlar korkar ve bunu filimlerine, romanlarına yansıtırlar. Bu da bizim insanımıza bulaşır. İşte tehlike orada. Korku hissiyle mezarlığa giden hassas bir kişi, özellikle kadınlar, mezarlıktan değil; fırsat kollayan Geri Varlıklar'dan bu korkusu nedeniyle zarar görebilir. O yüzden "mezarlıklı Hıristiyan filimlerinin etkisine kapılmayın," derim.

İdâreci- Evet, efendim. Söyliyeceğiniz başka bir şey var mı bana?
Varlık- Söyliyecğeğimiz çok ama... Sonraya bırakalım.
İ- Emredersiniz. ALLAH râzı olsun.
V- Cümlemizden.
İ- Nur içinde yatınız. Bizi ihya ettiniz bu akşam gene. Bir DUA edelim, efendim...
ALLAH kabul etsin.
V- ALLAH kabul etsin.
İ- ALLAH nurunuzu artırsın.
V- Cümlemizin.
İ- Müsaade isteyiniz... Muhteremler'in ellerini öpünüz. Temâsı kestiğiniz an, haber
veriniz.
Medyum- ... Burası çok rahat. Böyle kalktım... Sanki her tarafımda biri ağırlık var.,
yürüyemiyorum. (Tabii, onca bilgi yüklendin.)
İ- Huzur içindesiniz ama.
M- Evet.
İ-Temâsı kestiniz mi?
M- Alnımdan öptü.
İ- Ne mutlu size.
M- .... Ve bahçeden çıktım, aşağıya atladım... İniyorum şimdi.

İşte saatler süren Celse böyle bitti... Şimdi size tekrar tekrar okuyup üzerinde fikir yürütmek düşüyor... Düşüncelerinizi bize de yazın.

Ruhi Selman

selman@journalist.com

Önemli Sayfalar:

- BİR SPİRİTUALİSTİN DÜNYASI - ANA SAYFA
- BİR TEBLİĞ
- ÖLÜM VE SONRASI
- ÂHİRETTEN SİMÂLAR - 1
- ÂHİRETTEN SİMÂLAR - 2
- ÂHİRETTEN SİMÂLAR - 3
- ÂHİRETTEN SİMÂLAR - 4
- ÂHİRETTEN SİMÂLAR - 5
- ÂHİRETTEN SİMÂLAR - 6
- ÂHİRETTEN SİMÂLAR - 7
- ÂHİRETTEN SİMÂLAR - 8
- ÂHİRETTEN SİMÂLAR - 9
- ÂHİRETTEN SİMÂLAR - 10
- ÂHİRETTEN SİMÂLAR - 11
- ÂHİRETTEN SİMÂLAR - 12
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 13
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 14
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 15
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 16
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 17
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 18
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 19
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 20
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 21
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 22
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 23
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 24
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 25
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 26
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 27
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 28
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 29
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 30
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 31
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 32
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 33
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 34
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 35
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 36
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 37
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 38
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 39
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 40
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 41
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 42
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 43
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 44
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 45
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 46
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 47
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 48
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 49
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 50
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 51
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 52
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 53
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 54
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 55
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 56
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 57
- ÂHIRET'TEN SİMÂLAR - 58
- ÂHIRET'TEN SİMÂLAR - 59
- ÂHIRET'TEN SİMÂLAR - 60
- ÂHIRET'TEN SİMÂLAR - 61
- NEYZEN TEVFİK'TEN BİR ŞİİR
- BİR OBSESYON VAK'ASI
- ÖTE ÂLEM'DEN ŞİİRLER - 1
- RÜYÂLAR - 1
- RÜYÂLAR - 2
- REİNKARNASYON
- ANADOLU'DA REİNKARNASYON ŞİİRLERİ
- İRLANDALI ŞÂİR JAMES CLARENCE MANGAN ANADOLU'DA MI YAŞADI?
- KADIN HAKKINDA BİR TEBLİĞ
- FİNCAN CELSELERİ - 1
- FİNCAN CELSELERİ - 2
- FİNCAN CELSELERİ - 3
- EKMİNEZİ ÇALIŞMASI
- İMAJ VE İLK YÜKSELME
- RÛHÎ FİLİMLER - 1
- ENTERESAN RÛHÎ OLAYLAR
- ERGUN ARIKDAL VE SÂDIKLAR PLÂNI'NI TENKİT
- BÜLENT ÇORAK VE DÜNYA KARDEŞLİK BİRLİĞİ SAFSATASI
- CENAP BAŞMAN VE MARON TARİKATI
- MEKTUPLAR