BİR SPİRİTUALİSTİN DÜNYASI

Ali'nin anlattığı "herifler" ve "sopa" herhalde bizim Cehennem Zebânileri diye bildiğimiz Varlıklar'la ilgili....

İşte böyle... Her Trans'a giren Melekler'le buluşamıyor... Çoğu böyle Varlıklar... Dünyâdakiler'den farklı değil... Zâten oraya Dünyâ'dan göçüp gitmişler. Nasıl farklı olsun?.. Üstün Birisi Burada da, orada da kırk yılda bir çıkıyor karşımıza...

Bu vereceğimiz Celse Medyum Mukaddes Hanım'dan.... Mukaddes Hanım bize hasta olarak gelmişti. Bir takım sıkıntıları vardı. Uyutulunca Obsesyon'lu olduğu anlaşıldı. Ama Obsedör'ü, iddiasına göre, meşhur biriydi: Kraliçe Marie Antionette... Mukaddes Hanım'ı Trans hâlindeyken bilmediği Fransızca dilinde konuştururdu. Ama ben de bilmediğim Fransızca'yı banttan buraya nakledemiyeceğim. Sâdece Celse esnâsında yapılan tercümeyi verebilirim. Bakalım bu Celse'de Kraliçe Marie Antionette gelmiş mi?.. Yoksa ortaya başka meşhur biri daha mı çıkmış?.. Hattâ iki!..

Medyum uyutulur, yükseltilir, bir Varlık'la karşılaşılır. Medyum daha önce de uyutulmuştur.

Varlık1: Ömer
Varlık2: Hâmi Ruh
Varlık3: Napolyon
Varlık4- Maria Antionette
Medyum: Mukaddes Hanım
Tarih : 1965
Usûl : Hipnoz yoluyla rûhî infisâl
Özelliğiu: Obsesyon tedâvisi
Hâzirûn: Kocası

Varlık1- .... Nasılsınız? Bu esnâda Medyum sürekli parmaklarını koltuğun kenarına
vurmaktadır) ......
İdâreci- Kimle görüşüyoruz, efendim?
V1- .... Pek gösterişi sevmem.
İ- Lûtfen.
V1- Gelecek elçiler... Yukarı'ya geleceksiniz... Korkmayınız!... Sır!... Sizi Tekâmül'e
götürmek için buna mecburum.
İ- Yalnız Medyum daha rahat konuşsun.
V1- .....?..... (ses kısık, anlaşılmıyor) .... için seni Yukarı'ya almak lâzım... Korkma!...
Medyum- .... Nerdesin?... Gidiyorum bir yerlere...
İ- Sükûnetle!
M- ... Allah-u Ekber... Allah-u Ekber... Lâ ilâhe illallah... Medine burası.... Duayı
okuyunuz... (Daha önce verdiğimiz) .....
Medyum'un Kocası- Ervahiyye tahiyye... Ya Resulullah... vel bil kadere... min şerrihi
minallahi tealâ...

Tabii böyle bir dua yok!... Çeşitli âyet ve dualardan alınmış birbiriyle bağlantısız kelimeler...Bu da Geri bir Varlık... Verdiği Medine İmajı ile sempati derlemeye çalışıyor. Baştaki "ervâhiyye tahiyye" tamlaması yanlış... ERVAH , "Ruhlar" demek... TAHİYYE , "Selâmlar, dualar., hayır dualar, ".Allah ömür versin" demek, selam verme, hayır dua etmek, mülk, mâlikiyyet" demektir... Ervâh-ı tahirat" deseydi, "temiz Ruhlar" olacaktı... O dahi yanlış ifâde edilmiş... İki elçi gelip te Medyum'u Yukarı'ya götürecekmiş!... "Elçi" diye bir şey yok!... "Sır" da yok!.. Bunlar hep ilgi, merak uyandırmak için uydurulan şeyler... Öte yandan bir Varlık "Korkma" dedi mi, korkulacak bir şey vardır... Yüksek Varlıklar hiç böyle bir ikazda bulunmak ihtiyâcını duymaz... Devam edelm, bakalım, Geri Varlık neler saçmalıyacak?

Varlık1- Yükseliyorsun kızım, korkma!... İki elçi arasındasın. korkma!...
Medyum- .... Ohh!...
V1- Biraz yorucu olacak. ama... Şimdi nasıl hissediyorsun kendini?
M- Teşekkür ederim, efendim.... Ohh!... Ohh!...
V1- Beni görüyor musun?
M- Görüyorum... Ohh!... Bir ışık gibisiniz...
V1- Şimdi bu senin Tekâmül'ün için şart... Yalnız kalacaksın.
M- .... Aman, Allah'ım!... Burası ne kadar sıcak!... ne kadar sıcak!...
V1- Vahaya gelinceye kadar yürü!... Seni bir çölde bırakıyorum...

Geri Varlık bir İmaj veriyor.... Aslında sürekli İmaj veriyor ve Medyum bu İmajlar'ın tesiri altında kalıyor. Önce Yükselme, Medine, şimdi de Çöl... Ve Geri Varlık bunların hepsini "Tekâmül için" diye yutturmaya kalkıyor. Aslında Medyum'u tesirine almaya çalışıyor. Bizce Operatör, yâni Celse İdârecisi şimdiye kadar çoktan müdâhale etmeliydi.

Varlık1- Yürü!... Yürü!... Kumlara gömüldün!... Ben bu kumlarla yolumu buldum... Sen de
aynı yoldan yürüyeceksin... Kalk!... dediğimi yapacaksın!... Anladın mı?.. Namaz
kılacaksın!:.. Peygamberine ermek için namaz kılacaksın!... Yaşayabildiğin hayat için...
Bir türlü kurtulamıyo6rsun Katoliklik'ten!... (Medyum heyecanlanır.)
İdâreci- Sükûnetle!

Şimdi Varlık, Marie Antionette'in Obsede ettiği Medyum'u sözde onun etkisinden kurtarmaya çalışıyor!... Gerçekten de Marie Antionette, Müslüman bir Türk olan Medyum'u etkisine almış, âdeta Katolik yapmış, boynuna haç taktırmıştı. Varlığın bu son söylediği doğru... Teşhis doğru, tedâvi yanlış!... Geri Varlığın davranışı tıpkı yukarıda Medyum Selâh'ın Öbsedör'ünün Mehmed Dede diye görünüp, sözde yardım etmesine benziyor.

Varlık1- Kanla sulanan toprakları istemiyoruz... Yemeğinizi kimlen paylaşıyorsunuz?.. Ben
her şeyimi verdim... Yine adâlet yerini bulmadı... Biri beni arkadan vurdu... Ama
Mertebemi buldum... Düşman olduğumu, kızkardeşimin evinde buldum. Öldürmeye
giderken, Müslüman oldum... Siz Müslüman olarak ne yapıyorsunuz?... Niçin
sevmiyorsunuz?.. Ruhunuzda adâletin aynası olmalı!.. Dininizin temeli budur!.. Kardeş
ve sevgi... "Terâzinin bir kefesi akıl, bir kefesi irâde" demiştim... Şimdi geldim...
Medyum- ... Evet, efendim... Göremiyorum, hissediyorum.. sâdece bir ışık var...
Yalnız başındaki örtü yeşil... Neden? Güçlü, kuvvetlisiniz. Benim sizle konuşmam çok
büyük bir lûtuf... Çok korkuyorum!...

Medyum hem ışık görüyor, hem "lûtuf" diyor, hem de korkuyor... Bu üçü bir arada olmaz... Varlık ise "adâlet" diyor, "düşman" diyor, "öldürmeye giderken Müslüman oldum" diyor. Bizim kendisini tanımamızı, daha doğrusu o zat olduğunu zannetmemizi istiyor. Kimi kastediyor acaba?... Kestirebildiniz mi?

İşte burada devreye BİLGİ girer. O BİLGİ yoksa, bilmediğinizi hemen araştırmazsanız, Spiritualist olamazsınız... Aslında hiç bir şey olamazsınız. Söylenenlerin büyüsü sizi hemen etkisine alır. Aldatılırsınız. Medyum'u tehlikeye atarsınız, Obsede olmasına yol açarsınız.

Varlık1- Şimdi yaşayacağın ikinci hayat için seni yanıma çektim... Bundan böyle
teslim ettiğim elde yürüyüp gideceksin. Ben Hazret-i Muhammed'i öldürmeye
gidiyordum... Affetti... Yanındayım onun... İnananlar veya inanmayanlar.... Korkma
sarsıntıdan... Elçilerdir onlar... Göremezsin... "Dünyâ'ya her gelişinde damlalardan
farksızsın" demiştim...

Desteksiz atan Varlık "düşman" dediği zâtın Hazret-i Muhammed olduğunu söylüyor. Üstelik onun yanında, onun Kat'ında olduğunu iddia ediyor... Kimi kastettiğini bulabildiniz mi?... Celse'ye renk katmak için şâir olmadan bir de şiir okuyor: Şiir de bizim şâir geçinenlerinkine benziyor:

Varlık1-

Aslında kendimi zorlasam, buna dahi mânâ verebilirim. Ne demiş Varlık bir önceki Celse'de?... "Dünyâ'ya her gelişinde damlalardan farksızsın" Her bedenlenen Ruh, Dünyâ'ya bir damla gibi düşer, tıpkı denize düşen yağmur damlaları gibi... Varlık bunların her biri "altın damla" diyor ve "bırak Dünyâ'da Ruhlar, damlalar yarışsın" diye ekliyor... Sâdece denize düşen değil, damlara saçaklara düşen damlalar da vardır... Yâni, kimi insanlar farklı, zorlu ortamlarda yarışmak zorunda kalır. Sonra toprağa düşen her zerrede, her damlada, her ölen insanda sen varsın, çünkü denize düşen damla deniz olur...

Güzel açıkladım, değil mi?... Ne deriz biz?... "En Geri Varlığın Celsesi'nden bile faydalanılabilir."

Varlık1- Allahaısmarladık... Başınızdaki yıldız yol göstersin... Her ikinizi Tekâmül'e erdirmek
için ızdırap veriyorum... Çekeceksiniz.
İdâreci- ALLAH râzı olsun.
M- .... Yeşil vahalardan geçiyorum... Bir sürü Araplar var..

Varlık, İkinci Büyük Halife Hazret-i Ömer olduğuna inanmamızı istiyor. Biz biliyoruz ki, halk tâbiriyle Ruh Çağırma Celseleri'nde Melekler, Peygamberler, Dört Halife gelmez!... "Geldim" diyenler sizi aldatıyorlardır. Daha önce de bir Varlık, kendini Hazret-i Ebubekir diye yutturmaya çalışmıştı. Nasıl anlıyacağız, Hazret-i Ömer olmadığını?... Hazret-i Ömer'i tanıyarak!...Arap olduğunu, Müslüman olduğunu, kumlarda yürümesinden daha normal bir şey olamıyacağını herkes bilir. Ama Muhammed'e düşman olduğunu, onu öldürmeye gittiğini, gerçekten adâletli olup olmadığını, sırtından vurulup vurulmadığını biliyor muyuz?... Araştıracağız... Gene bana yazmak, size de okumak düştü. Yine İslâm Ansiklopedisi'nden...

Hazret-i Ömer'in Müslüman olmadan önceki hayâtı hakkında yeterli bilgi yoktur. Fil Vak'ası'ndan 13 yıl sonra, yâni 583 yılında doğduğu, babasının develerini güttüğü, içkiye ve kadına çok düşkün olduğu, iyi ata bindiği, iyi silâh kullandığı ve pehlivan yapılı olduğu belirtilmektedir. Hazret-i Muhammed'den 13 yaş daha küçük idi. Şiire meraklı olduğu, güzel konuştuğu, okuma yazma bildiği, ensâb, yâni "insanların soyu" bilgisini öğrendiği, ticâret yaptığı, bu maksatla Suriye, Irak ve Mısır’a gittiği, Kureyş kabilesi adına elçilik görevinde bulunduğu rivâyet edilir.

Peygamber'in amcası Hazret-i Hamza’nın İslâm’ı kabulünden sonra Ömer, Hazret-i Peygamber’i öldürmek üzere yola çıkmış, yolda karşılaştığı Nuaym b. Abdullah’tan, "kız kardeşi Fâtıma ile kocası Saîd bin Zeyd’in Müslüman olduğunu" öğrenince, iyice sinirlenip onların evine gitmiştir. Onları Tâhâ Sûresi'ni okurken bulmuş, okuduklarını kendisine vermelerini istemiş, ancak bu isteği reddedilince; kız kardeşini ve eniştesini dövmüştür. Bunun üzerine kız kardeşi kendilerine Kur’an öğreten ve Ömer’den saklanan Habbâb bin Eret’i de çağırarak, Müslüman olduklarını Ömer’in yüzüne karşı söylemiştir. Ömer, ellerindeki âyetleri dinlemek istemiş, dinleyince tesirinde kalarak yumuşamış ve müslüman olmaya karar vermiştir. Habbâb’dan Resûlullah’ın Erkam bin Ebü’l-Erkam’ın evinde olduğunu öğrenip, oraya gitmiş ve kendisine biat ederek 616 yılında Müslüman olmuş, o târihten sonra da 642 yılında ölünceye kadar büyük hizmetlerde bulunmuştur.

Müslümanlar 622 yılında Mekke'de müşriklerin zûlmünden kaçıp, Medine’ye hicret etmeye başlayınca, Ömer de yanında ağabeyi Zeyd, karısı ve oğlu Abdullah başta olmak üzere akraba ve arkadaşlarından oluşan 20 kişilik bir kafileyle Mekke’den ayrılıp Kubâ’ya gitti. Medine'de Peygamber'le buluştu. Resûlullah bir evde toplanan Ensar'ın, yâni Medineli olup da Mekke'den göç eden Muhacirler'e yardım edenlerin erkeklerinden biat alırken, kadınların başka bir evde toplanmasını ve onlardan kendisi adına Hazret-i Ömer’in biat almasını emretmiştir.
BİAT , "bağlılığını, itimadını bildirmek, birisinin hakemliğini veya hükümdarlığını kabul etmek, el tutarak bağlılığını alenen izhar etmek bağlılığını tazelemek, tâbi olmak, bir kimsenin egemenliğini tanımak" demektir.

Ömer, kumandanlığını Resûlullah’ın yaptığı bütün savaşlarda, Hudeybiye Antlaşması'nda (628) , Vedâ Haccı'nda (632), Gadr-i Hum'da bulundu. 630 yılında Mekke’nin fethinde İslâm ordusu henüz şehre girmeden Hz. Peygamber’in çadırına gelen Kureyş reisi Ebû Süfyân’ın putları övdüğünü duyunca, karşı çıktı ve onun müslüman olmasında rol oynadı. Fetihten sonra erkeklerden biat alan Resûl-i Ekrem kendisi adına Kureyşli kadınlardan biat almasını ona emretti. Ayrıca Kâbe’deki resimleri imha vazifesini de yerine getirdi Tebük Gazvesi (630) öncesinde ordunun teçhizi için malının yarısını bağışladı

Peygamberin 632 yılında vefâtından sonra, Ebû Bekir’in iki yıllık hilâfeti döneminde Ömer ona müşâvirlik ve kadılık yaptı. Yemâme Savaşı'nda (632) hâfız sahâbîlerden bir kısmının şehid düşmesi üzerine, Kur’an’ın toplanması konusunu Hazret-i Ebû Bekir’e açtı. Resûl-i Ekrem’in yapmadığı bir işi yapma hususunda tereddüt gösteren Halife'yi ikna edip, vahiy kâtiplerinin yazdığı dağınık hâldeki âyet ve sûrelerin Zeyd bin Sâbit başkanlığında bir heyet tarafından bir araya getirilmesini sağladı. Toplanan KUR'AN parçaları önce Ebubekir'in zimmetinde, sonra Ömer'de kaldı, Ömer ölünce kızı ve Hazret-i Muhammed'in dul zevcesi olan Hafsa'ya emânet edildi. Yâni, Hazret-i Muhammed, Hazret-i Ömer'in damâdı idi. Hazret-i Osman'ın hilâfeti esnâsında 5 yıl çalışılarak 7 nüsha olarak tek kitap hâlinde yazılıp İslâm diyarının dört bir yanına dağıtıldı. Bugün elimizde olan KUR'AN işte o nüshalardan çoğaltmadır ve hepsi birbirinin aynıdır.

Hazret-i Ebubekir 634 yılında vefatından önce : “Sizin için halife seçtiğim kişiye râzı olur musunuz? Bir yakınımı tâyin etmedim. Allah’a andolsun ki, bütün gücümle düşünüp taşındım ve Ömer bin Hattâb’ı uygun buldum. Onu dinleyin ve ona uyun” dedi. Orada bulunanların hepsi olumlu cevap verdi. Böylece Hazret-i Ömer halife oldu.

Hz. Ömer, Bizans İmparatorluğu’na karşı Suriye cephesindeki savaşlara da ara verilmeden devam edilmesini emretti. İslâm orduları Dımaşk’a, yâni Şam'a sığınan Bizans askerlerini tâkip ederek şehri kuşatıp fethettiler. (635)

Bizans İmparatoru Herakleios Hıristiyan Araplar’ın ve Ermeniler’in katıldığı büyük bir ordu hazırladı. Ancak Bizans ordusu Yermük Muharebesi’nde ağır bir yenilgiye uğradı ( 20 Ağustos 636) ve bölgedeki bütün şehirler Müslümanlar'ın eline geçti.

636 yılında Kadisiye Savaşı’nı kazanan Kumandan Sa‘d , Sâsânî ordusunu takip ederek Medâin’i ele geçirdi (Mart 637). Sâsânî kuvvetleri Celûlâ Savaşı’nda da yenilgiye uğratıldı. (637) Böylece İran İslâm devleti'ne katıldı. 637 yılında Şeyzer, Kınnesrîn, Halep, ardından Antakya, Urfa, Rakka ve Nusaybin kısa aralıklarla Müslümanlar'a teslim oldu.

Öte yandan Filistin’in fethine devam edildi ve Kudüs kuşatıldı. Patrik Sophronios şehrin anahtarlarını o sırada inceleme ve görüşmelerde bulunmak için Suriye’ye gelen ve Câbiye’de bulunan Hazret-i Ömer’e teslim etmek istediğini belirtti. Halife bizzat Kudüs’e giderek halka eman verip, kendileriyle bir antlaşma yaptı. (638) Daha sonra Filistin’in sâhil şehirleri başta olmak üzere diğer yerleşim yerleri fethedildi... İslâm'ın üç büyük şehri, MEDİNE, MEKKE ve KUDÜS savaş olmadan kan dökülmeden İslâm ülkesi olmuştur. Halbuki Hıristiyanlar hem Haçlı Seferi'nde, hem de 1918'de Kudüs'ü kan dökerek ele geçirmişlerdir. 1947'den itibâren de Yahudiler Kudüs'te kan dökmekte, zûlüm yapmaktadır.

Hazret-i Ömer sonra Mısır’ın fethini emretti. Mısır’ın fethi üç yılda tamamlandı (640-642). Böylece Irak, Suriye, İran, Güney Anadolu ve Mısır onun Halifelik döneminde İslâm Devleti'ne katılmış oldu.

31 Ekim 644'te, kendisinden alınan verginin azaltılmasını isteyen, ancak talebi kabul edilmeyen Mugire bin Şu'be'nin Fars kölesi Ebû Lü'lüe tarafından, Medine'de sabah namazında secdede iken hançerle saldırıya uğradı. Sırtından yaralandı. Saldırgan intihar ederken, Ömer bin Hattab saldırıdan üç gün sonra 3 Kasım 644'te, 63 yaşında şehit oldu. Celse'de Varlığın "Biri beni arkadan vurdu" ifâdesi doğru. Bir yerden duymuş olmalı!...

Resûlullah onun hakkında, “Sizden önceki toplumlarda ALLAH’ın kâlplerine ilham verdiği kimseler vardı. Eğer benim ümmetimde de böyle kimseler varsa -ki şüphesiz vardır- muhakkak Ömer de onlardandır” demiştir. Halife Hazret-i Ömer toplumu ilgilendiren bir konu ortaya çıkınca, halkı Mescid-i Nebevî’ye çağırır, iki rek‘at namaz kılındıktan sonra minbere çıkıp, konuyu halka açardı. Halkın soru sormasına ve haklarını aramasına imkân tanır, kendisinin eleştirilmesini isterdi. Zâten CÂMİ, "insanların toplandığı yer" demektir, sâdece namaz kılmak için değil; toplananların dertlerini halletmek, Devlet'in onlardan isteklerini bildirmek, onların taleplerini Devlet'e ulaştırmak için bir aracıdır. HUTBE'nin gâyesi budur!... Maalesef sonradan "bi koşu yatıp-kalkıp ibâdet" edildiği sanılan yer oldu. Câmiler en az Sabah namazından yatsı namazına kadar açık, âlimlerin bulunduğu sohbet ve ibâdet mekânı olmalıdır.

"Emir bi’l-ma‘rûf nehiy ani’l-münker" , yâni "iyiliği emretme, kötülükten alıkoyma" esasına bağlı kalarak Halifelik vazifesini yerine getirmekte çok büyük hassasiyet gösteren Hazret-i Ömer, bütün emir ve yasakları önce kendi şahsında uygular, halka verdiği emirleri âile mensuplarına da söyleyerek, bunlara riâyet edilmesini isterdi... Peygamberimiz de bu prensibin "iyilik" kısmını sorana şöyle demişti: "Annene, âilene, sonra tedrîcen yakınlarına!" ... Yâni, yanında çalışanlara, komşularına, sonra mahallendekilere, şehrindekilere, ülkendekilere, Dünyâ'dakilere... Kötülük içinde kendin kötülük yapmaman yeterli değil, "Kim bir kötülük görürse eliyle, buna gücü yetmezse diliyle onu önlesin. Buna da gücü yetmezse, kâlbiyle kötülüğe öfke duysun. Bu ise imânın en zayıf derecesidir," demiş!... Yaa!.. Müslüman olmak, öyle yatıp-kalkmakla, 30 gün aç kalmakla bitmiyor...

Şimdi birileri diyor ki, "Spiritualizm'in Din'le ne alâkası var ki, bunlarla kafamızı şişirip duruyorsun?" ... Acaba haklı mı?... Bedri Ruhselman'dan, Enis Behiç Koryürek'ten, Ferhan Erkey'den, Turgut Akkaş'tan başka Spiritualizm'in Din'le, İlâhî Nizam'la ilişkisini kuranı görmedik.... Kurmayanlar haklı değiller!... Çünkü Spiritualizm, Âhıret âlemi ile râbıtalı... Öyle ya!... Ölmüş kişilerin, Âhıret'e intikâl etmiş Ruhlar'ı ile görüşüyoruz... Peki, Âhıret'ten hangi ilim dalı bahsediyor; Teoloji'den, yâni Din'den başka?... Yok, değil mi?... Öyleyse Spiritualizm, Din'le doğrudan alâkalı... Din de Tekâmül için değil mi?.. Bu da bir bağlantı... İşte biz de o yolda yürüyoruz.

Nerede kalmıştık?... Halife Hazret-i Ömer fetihlerin yanı sıra namaz kıldırmak, hutbe okumak, fey ve zekâtları toplamak, mâbedlerin yapımı ve bakımıyla meşgûl olmak, Ramazan ayının başını ve sonunu ilân etmek, hac farîzasının yerine getirilmesi için tedbir almak ve haccın idâresini üstlenmek gibi görevleri de yerine getirirdi.
FEY , "gayri müslimlerden alınan haraç, cizye, ticârî mal vergisi (uşûr) ve diğer bazı gelirler" demektir. Ganimet anlamında kullanıldığı da söylenir.
HARAÇ , "toprak vergisi" demektir. KUR'AN'da "karşılık, ecir, ücret, câize, mükafat, menfaat” mânâsında geçer. Bizim zamanımızda kullanılan olumsuz anlamlı "haraç alma, haraç verme" ile alâkası yoktur. Yurt harcı, yol harcı, cep harçlığı gibi olumlu anlamları vardır.
CİZYE , "İslâm ülkesinde yaşayan gayrimüslim vatandaşlardan güvenliklerinin sağlanması karşılığında hür ve mükellef olan erkeklerinden, yılda bir kez alınan baş vergisi" demektir. Sakatlardan, kadınlardan, çocuklardan ve gayrımüslim din görevlilerinden alınmazdı.
ÖŞÜR , "toprak ürünlerinden onda bir oranında alınan zekât veya vergi" demektir. Mustafa Kemâl âşârı kaldırdı, yani bu vergiyi kaldırdı. Hazret-i. Muhammed'in, “Toprak mahsûllerinden yağmur ve nehir sularıyla sulananlarda onda bir, kova ile (el emeği) sulananlarda yirmide bir oranında zekât vardır” hadisi nakledilir. Öşür aynı zamanda "ticâret vergisi" demektir.
Niye bunu yazdık?... FEY toplamak ve dağıtmanın ne kadar zor bir görev olduğunu göstermek için...
GANİMET , aslında "bir şeyi zorluk çekmeden elde etmek” kökünden gelmesine rağmen, " "müslümanların savaş yoluyla gayri müslimlerden ele geçirdikleri esirler ve her türlü mal" anlamında kullanılır.
ATİYYE , "Hediye, bahşiş, lütuf, ihsan, verme, bağışlama" demektir.

Hz. Ömer, divan defterlerini yanına alarak Medine çevresindeki insanların atıyyelerini evlerine gidip bizzat kendisi dağıtırdı. Gündüzleri çarşı pazarda, geceleri de Medine sokaklarında dolaşıp asayişi kontrol eder, ihtiyaç sâhiplerini gördüğünde kendisi Beytülmâl'den, yâni Devlet Hazinesi'nden yiyecek taşırdı. Her Cumartesi günü Medine’nin dışında Âliye yöresine gider, güç yetiremeyecekleri işlerde çalıştırılan kölelerin yükünün hafifletilmesini sağlardı. Aynı şekilde hayvanlara fazla yük yükletilmesine müdâhale ederdi. Vâlilerine yazdığı mektup ve emirnâmelerden birer nüshanın saklanmasını istediğinden Dîvânü’l-İnşâ’nın kurucusu kabul edilmiştir. 639 yılındaki kıtlıkta ihtiyaç sâhipleri Zeyd bin Sâbit tarafından belirlenmiş ve Beytülmâl'de bulunan bütün hububat ve yiyecekler kendilerine dağıtılmıştır. Kendisi de her gün 20 deve kestirerek ihtiyaç sâhiplerine dağıtmış, kıtlık yılında ihtiyaç dolayısıyla hırsızlık yapmak zorunda kalanlara ceza uygulamamıştır.

Dönemin tanınmış şâirlerin şiirlerini gençliğinden beri dikkatle dinlediği rivâyet edilen Ömer’in bunları okuduğu, birçoğunu ezberlediği, Halifeliği döneminde kabilelere âit divanların derlenmesini istediği bilinmektedir. Onun bu şiirlerden bestelenmiş şarkıları dinlemeyi sevdiği ve “Şarkı yolcunun azığı cümlesindendir” dediği nakledilmektedir. Babasından ensâb bilgisini öğrenen Ömer güzel yazı yazar ve güzel konuşurdu. Onun Kur’an’ın kıraat ve imlâsına itina gösterilmesini, Arap dilinin iyi öğrenilmesini ve doğru konuşulmasını istediği kaydedilmektedir.

Hazret-i Ömer, bütün İslâm beldelerinde vâlilere câmi ve mekteplerde eğitim ve öğretime KUR’AN’la başlanmasını emretmiş, bu maksatla çeşitli vilâyetlere Medine’den bâzı sahâbîleri göndermiş, onlara maaş bağlamıştır. KUR’AN’ın inanç esaslarına ait âyetlerinin doğru anlaşılması için çaba göstermiş; müteşâbih, yâni benzetmeli âyetlerle ilgilenenleri bundan menetmiş, kazâ ve kader konusundaki yanlış yorumları engellemiştir.

Hazret-i Ömer Peygamberimiz'in hadislerin rivâyetine çok dikkat eder, Resûl-i Ekrem’den bizzat duymadığı bir hadisi rivâyet eden sahâbîlerden, bunu Resûlullah’ın söylediğine dâir şâhit getirmelerini isterdi. Yâni dine uydurma hadislerin, hükümlerin girmesini önlerdi.

Hazret-i Ömer fetihleri yönetip yönlendirmesi, ortaya çıkan problemlerin çözümü, esirler ve gayri müslimler hakkındaki kararları, yeni şehirlerin kurulması ve askerlerin İslâm’a açılmış çok geniş coğrafyaya yerleştirilmesi, İslâmiyet’in tebliğ ve öğretilmesi gibi birçok konuda ilk uygulamaları gerçekleştirmiştir. Hz. Ali’nin teklifi üzerine Nisan 637'de hicrî takvimin kullanılmaya başlanması kararlaştırılmış ve muharrem ayı hicrî takvimin ilk ayı olarak kabul edilmiştir.

Beytülmâl gelirlerinden olan zekâtı Tevbe Sûresi'nin 60. âyeti, humusu da Enfâl Sûresi'nin 41. âyetine göre Müslümanlar'a dağıtmış, İslâm devleti hâkimiyetine giren gayri müslimlerin barış zamanında verdikleri, fey ismi altında toplanan vergiler (cizye, haraç ve öşür) sâyesinde artan beytülmâl gelirlerini Müslümanlar'a dağıtmak üzere bir düzenlemeye gitmeyi kararlaştırmıştır. Fey gelirlerinden cizyenin alınmasını emreden âyette (Tevbe Sûresi, 29. Âyet) bu verginin sarf yeri belirtilmemiştir. Hz. Ömer, hilâfetinin ilk yıllarında Resûl-i Ekrem’in ve Hz. Ebû Bekir’in yaptığı gibi cizyeyi Medine’deki Müslümanlar'a dağıtmıştır. Haraç ve ticâret malları vergilerini ise kendisi koymuş, ganimet topraklarının dağıtılmamasına ve bu topraklardan alınan haraç vergisinin vakıf olarak kalmasına karar verirken, bunlardan elde edilecek fey gelirlerinin Haşr Meraklıları için: ZEKÂT ÂYETİ :

- "Sadakalar (zekât gelirleri) ancak şunlar içindir:
Yoksullar, düşkünler, sadakaların toplanmasında görevli olanlar,
kâlpleri kazanılacak olanlar, âzat edilecek köleler, borçlular,
Allah yolunda (çalışanlar) ve yolda kalmışlar.
İşte Allah’ın kesin buyruğu budur.
Allah bilmekte ve hikmetle yönetmektedir."
(Tevbe Sûresi , 60. Âyet ) En düşük ZEKÂT, ihtiyaç dışı biriken maldan kırkta birdir.

HUMUS ÂYETİ ("beş" kelimesinden türemiştir, "Beşte bir" demektir.)

- "Allah’a ve kulumuza indirdiğimize iman etmişseniz biliniz ki,
ganimet olarak ele geçirdiğiniz her şeyin beşte biri
Allah’a, Peygamber'e, yakınlara, yetimlere, yoksullara
ve yolda kalmışlara âittir. Allah her şeye kaadirdir."
(Enfal Sûresi , 41. Âyet)

CİZYE ÂYETİ:

- "Ehl-i Kitap’tan Allah’a ve âhiret gününe inanmayan,
Allah ve Resulü'nün yasakladığını yasak saymayan
ve Hak Din'e uymayan kimselerle,
yenilmiş olarak ve kendi elleriyle cizye verinceye kadar savaşın."
(Tevbe Sûresi , 29. Âyet)

FEY ÂYETLERİ:

- "Allah’ın onlardan alıp Resûlü'ne fey‘ olarak verdikleri için
siz at veya deve koşturmuş değilsiniz.
Ama Allah elçilerini dilediği kimselere üstün kılar.
Allah her şeye kaadirdir."

"Allah’ın (başka) beldeler halkından alıp,
Resûlü'ne fey‘ olarak verdikleri,
Allah’a, Peygamber'e, yakınlara, yetimlere, yoksullara
ve yolda kalmışlara âittir;
(Servet) içinizden sâdece zenginler arasında dönüp dolaşan
bir şey olmasın diye böyle hükmedilmiştir.
Peygamber size ne vermişse onu alın ve size neyi yasaklamışsa
ondan kaçının. Allah’a karşı saygısızlık etmekten sakının.
Kuşkusuz Allah cezâlandırmada çok çetindir."

" (Bu gelirler) Allah’ın lûtuf ve rızâsının peşine düşerek
Allah’a ve Resûlü'ne yardım ederlerken
yurtlarından ve mallarından uzaklaştırılmış olan
yoksul muhâcirlerin hakkıdır. İşte onlar dosdoğru kimselerdir."

"Onlardan önce bu yurda yerleşmiş ve gönülden inanmış olanlar,
kendilerine göç edip gelenleri severler,
onlara verilenlerden dolayı içlerinde bir rahatsızlık duymazlar;
ihtiyaç içinde olsalar bile onları kendilerine tercih ederler.
Kim nefsinin bencilliğinden korunmayı başarırsa
işte kurtuluşa erecekler onlardır."

"Bunların ardından gelenler de 'Ey Rabbimiz' derler,
'Bizi ve bizden önceki imân etmiş kardeşlerimizi bağışla!
Kâlplerimizde imân edenlere karşı kötü bir düşünce
ve duyguya yer bırakma! Rabbimiz!
Kuşkusuz sen çok şefkatlisin, çok merhametlisin."
(Haşr Sûresi , 5-10. Âyetler)

Burada 7. Âyet'e dikkatinizi çekerim: "(Servet) içinizden sâdece zenginler arasında dönüp dolaşan bir şey olmasın" diyor ALLAH!.. Hiç Müslüman geçinenlerin ağzından bu âyeti duydunuz mu?.. Onlar Din ile "Bakara-makara" diye dalga geçmeye kalkarlar, hem de Bakara Sûresi'ne dil uzatarak!... Siz hiç bir câmi vaazında imamın bu âyeti dile getirdiğini, açıkladığına rastgeldiniz mi?.. Onlar da "Cehenm"den, "ateş"ten "şarap içmenin günahı"ndan bahseder, durular. Sanki bu âyete ummamak günah değilmiş gibi!... Hiç bir partinin tüzüğünde programında, hiç bir politikacının konuşmasında bundan dem vurduğunu duydunuz mu?.. Ondan da bahsetmezler, şundan da: "(İman sâhibi zenginler) yardım isteyenlere ve yoksullara mallarından belli bir pay ayırırlardı.” (Zâriyat Sûresi , 19. Âyet)

Hazret-i Ömer fey gelirlerini Müslümanlar'a vermek için kurduğu dîvan teşkilâtını Medine’de bizzat kendisi yönetmiş, taşrada ise dağıtım işi vâliler veya onların görevlendirdiği âmiller tarafından yapılmıştır. Halife, savaşarak ele geçirilen yerlerde yaşayan halkın da barış yoluyla ele geçirilenler gibi zimmî statüsüne dâhil edilmesine, kendi dinlerinde kalmak istedikleri takdirde cizye ödemelerine, ayrıca ziraata elverişli topraklarının ödeyecekleri haraç vergisi karşılığında kendilerine bırakılmasına karar vermiştir. Haşr Sûresi'nin 6-10. âyetlerine dayanarak, ganimet statüsüne göre (Enfâl Sûresi, 41. Âyet) gaziler arasında dağıtılan veya Medine’ye gönderilen beşte bir nisbetindeki Beytülmâl hissesi esirleri de serbest bırakmış ve toprakları eski sâhiplerine iâde etmiştir. Başta insan unsuru olmak üzere ganimet ve toprak meselelerini içine alan bu çok yönlü konuda Suriye Vâlisi Ebû Ubeyde b. Cerrâh’a gönderdiği tâlimatın son kısmında, "bu arâzilerin sâhipleriyle birlikte Müslümanlar'a paylaştırılması hâlinde geriden gelecek Müslümanlar'ın ve zimmîlerin konuşacak bir insan bulamayacaklarını, emeklerinin ürünü kazançlarından faydalanamayacaklarını, arâzileriyle birlikte taksim edilen insanların Müslümanlar sağ kaldığı sürece sömürüleceklerini, sonraki nesillerin de onların çocuklarını sömürmeye ve köle olarak kullanmaya devam edeceklerini, böylece bu insanların İslâm dini hüküm sürdükçe Müslümanlar'ın kölesi kalacağını" söyleyip, "buna asla râzı olmadığını ifâde etmiştir. Fetihle ele geçirilen toprakları eski sâhiplerine bırakan Hazret-i Ömer "bu topraklarda tarıma devam edilmesini, arâzilerin ekilip verimli hâle getirilmesini, üç yıl üst üste ekilmeyen toprakların geri alınmasını" istemiş, ziraatın gelişmesi için tedbirler almış, ölü toprağı ekip ihyâ eden kimsenin bu toprağa sâhip olacağını belirtmiştir.

630 yılında nâzil olan cizye âyeti (Tevbe Sûresi, 29. Âyet) bu çok geniş coğrafyada yaşayan Yahudi, Hıristiyan ve Mecûsî gibi gayri müslim halka uygulanmaya başlanmış, ödedikleri vergi karşılığında kendilerine Allah ve Resûlü'nün zimmeti (himâyesi) verilmiş; çocuklardan, kadınlardan, fakirlerden, mâbed gelirleriyle geçinen din adamlarından ve sonradan Müslüman olanlardan bu vergi alınmamıştır. Bu verginin gereğinin yerine getirilememesi söz konusu olduğunda, iâde edilmesi cihetine de gidilmiştir. Nitekim Suriye Vâlisi Ebû Ubeyde bin Cerrâh, cizye aldığı Humus halkını Bizans’a karşı koruyamayacağını anlayıp, şehri terketmek zorunda kalınca, onlardan topladığı vergiyi geri vermiştir. Aynı uygulamanın Suriye’nin diğer şehirlerinde de yapıldığı bilinmektedir. Humus halkı, Müslümanlar'ın bu güzel davranışını gördükten sonra Müslümanlar lehine casusluk yapmış ve topladıkları Bizans ordusuyla ilgili bilgileri kendilerine vermiştir.

Hazret-i Ömer, cizye için belirlenmiş sâbit bir miktar söz konusu olmadığından meselâ Sevâd bölgesinde üç ayrı seviyede (12, 24 ve 48 dirhem), Suriye ve Mısır’da önceleri 2 dinar, sonraları 4 dinar (40 dirheme eşit) para ile bir miktar yiyeceği kişi başı yıllık vergi miktarı olarak kararlaştırmıştır.

Hazret-i Ömer, Suriye’ye seyahati esnâsında cizye ödeyebilmek için dilenen yaşlı bir Yahudi'yi cizyeden muaf tutmuş, “Sadakalar ancak fakirler ve miskinler içindir...” (Tevbe Sûresi, 60. Âyet) âyetindeki “miskinler”in Ehl-i Kitap’tan olan fakirler olduğuna hükmederek Beytülmâl'deki zekât gelirlerinden kendisine pay verilmesini emretmiştir. Câbiye’ye giderken gördüğü cüzzamlı Hıristiyanlar'a da zekât verilmesini istemiştir. Adâletli olduğu kadar merhametliydi de...

Hazret-i Ömer, fethedilen toprakları haraç vergisi karşılığında ziraatı iyi bilen eski sâhiplerine bırakmıştır. Ekilebilir arâzilerin alanına ve yetişen ürünün cinsine göre ister ekilsin ister ekilmesin, yılda bir defa alınan bu vergi (harâc-ı vazîfe) ilk defa Sevâd (Irak), Suriye ve Mısır topraklarında uygulanmıştır. Bu uygulamayla hem tecrübesiz kimselerin mülkiyeti altında ortaya çıkabilecek verim düşüşü engellenmiş, hem toplanan haraç vergisi Müslümanlar'a diğer fey gelirleriyle birlikte dağıtılmak sûretiyle âdil bir gelir dağılımı sağlanmıştır. Bâzı eski kaynaklarda savaşla ele geçirilen topraklardan alınan bu vergiye “task” adı verildiği görülmektedir. Ziraata elverişli olmayan topraklardan ve mesken alanlarından haraç alınmamıştır. Halife, haraç miktarlarının ve hangi topraklardan vergi alınacağının tesbitinden önce Sevâd arâzilerinin tahriri, ölçülmesi ve vergi miktarlarının belirlenmesi için Osman bin Huneyf ile Huzeyfe bin Yemân’ı görevlendirmiştir. Ekime elverişli olmayan yerlerin hesâba katılmadığı tahrir, yani deftere yazım işlemleri sonucunda Sevâd’ın 36.000.000 cerîb (bir cerîb 1366 m2’dir) olduğu belirlenmiştir. Sâsânî vergi sistemi hakkında bilgi toplayan Hz. Ömer haraca esas birim alan ölçüsü olarak Irak ve Suriye’de cerîbi kullanmış, Mısır’da feddânı esas almış, vergi miktarlarının belirlenmesinde toprakların verimliliği, sulanabilirliği, tüketim merkezlerine ve pazarlara olan yakınlığı, ürünün cinsi gibi unsurları göz önüne alarak farklı miktarlarda vergi alınmasına karar vermiştir. Buğday, arpa ve hurma, üzüm, zeytin, mercimek, susam, pamuk, yonca ve şeker kamışı yetiştirilen topraklara haraç koymuştur. Mısır’da da ekime elverişli alanlarla bunların verimlilik derecelerinin tesbit edildiği belirtilmektedir... Biz bunu şimdi bile yapmadık. Dünya kadar toprak ekilmeden boş duruyor. Ekilene gavur tohumu, gavur gübresi, gavur zehiri atılıyor. Ne çiftçi, ne de halk bundan karlı çıkıyor!... Çıkan gavur firmaları!..
FEDDÂN : Aslında “tarlayı süren bir çift öküz ve bir çift öküzün bir günde sürdüğü arâzi miktârı” anlamına gelen kelime...Bizdeki "ÇİFT-LİK kelimesi de bir çift öküzün sürebildiği arâzi için kullanılırdı.

Arâziyi işleyenlere güçlerinin üstünde vergi yüklememesini tembih eden Hz. Ömer, bu vergileri toplamak üzere Kûfeliler, Basralılar ve Suriyeliler’den en güvendikleri birer kişi göndermelerini istemiş, ayrıca her yıl bu bölgelerden Medine’ye çağırdığı onar kişiye toplanan vergilerin haksız yere alınmadığına şahitlik etmelerini istemiştir. .

Hazret-i Ömer, fetihlerden sonraki bâzı gelişmeler üzerine zimmîlerden ve harbîlerden ticaret malları vergisi (öşür) alınmasını kararlaştırmıştır. harbîlerin tüccarlarından, onların Müslümanlar'dan aldıkları verginin onda biri nisbetinde vergi almasını, aynı vergiyi yirmide bir nisbetinde zimmîlerden, kırkta bir nisbetinde Müslümanlar'dan almasını emretmiş, Müslümanlar'dan tahsil edilen öşrün zekât gelirlerine, harbî ve zimmîlerden alınan öşrün ise fey gelirlerine dâhil edilmesini istemiştir.
ZIMNÎ , "İslâm topraklarında ve İslâm Devleti'nin himâyesinde yaşayan gayrı müslim halk" demektir.
HARBÎ , " İslâm toprakları dışında yaşayanlar" demektir.

Medine’de merkezî bir idâre kuran Hazret-i Ömer, sınırları çok geniş bir coğrafyaya yayılan devleti “emîrü’l-ceyş” (emîrü’l-cünd) adı verilen kumandan-vâliler veya “emîr” (âmil) denilen vâliler eliyle yönetmiştir. Vâliler, savaşları sevk ve idâre etmeleri yanında gayri müslimlerle ilgili yukarıda anlatılan düzenlemeleri uygulamaya koymuşlar, Müslüman askerlerini İslâm’a açılan bu yeni merkezlere yerleştirmişler, böylece onların buralardaki gayri müslimlerle birlikte yaşamasını ve bu yerlerin İslâmlaşma’sını sağlamışlardır. Hazret-i Ömer ele geçirilen yerleşim merkezlerinde öncelikle câmi yaptırılmasını emretmiş, bunun yanında bâzan, fethedilen şehirlerdeki eski mâbedler tamâmen veya kısmen câmiye çevrilmiştir. Nitekim Dımaşk şehrinin ortasında bulunan Yuhannâ Kilisesi’nin yarısı hıristiyanlara bırakılmış, yarısı camiye dönüştürülmüştür. Kudüs’te olduğu gibi barış yoluyla ele geçirilen yerlerde ise eski mâbedlere dokunulmamıştır. Mescid-i Aksâ’nın yeri tesbit edilmiş ve buraya büyük bir câmi yaptırılmıştır. Genellikle câmilerin yanına emîr evi ve çarşı inşa edilmiştir. Bu şehirlere Arabistan’ın çeşitli yerlerinden gelerek fütuhata katılmış olan askerler yerleştirilmiş, daha sonra âileleri getirilip mahalleler kurulmuş, bu mahallelerde mescidler açılmış, böylece iki ayrı şehir profili ortaya çıkmıştır. Kudüs, Dımaşk, Antakya, Medâin ve İskenderiye gibi gayri müslimlerin de yaşadığı şehirler dinlere göre mahallelere bölünürken Basra, Kûfe ve Fustat gibi yeni kurulan şehirlerde Arap yarımadasından fütuhat için gelen Müslüman Araplar kabilelerine göre yerleştirilmiştir.

Hazret-i Ömer görev yerlerine gitmeden önce vâlilerin bütün servetlerini kaydettirir, servetlerinde aşırı miktarda artış olanların durumlarını araştırır, gerekirse servetlerinin bir kısmına el koyardı. Vâlilerinin ve diğer görevlilerinin teftişine çok önem veren Hazret-i Ömer, hakkında şikâyet bulunanlar için soruşturma açmıştır. Her yıl hac mevsiminde valileri Medine’ye çağırır, halktan bâzı kimseleri de yanlarında getirmelerini ister, onlardan vilâyetlerinin durumuna, halkın şikâyetine, fiyatlara, zayıf ve güçsüzlerin vâlilerin yanına girip giremediklerine, vâlilerin hastaları ziyâret edip etmediğine dâir sorular sorardı. Ayrıca teftiş maksadıyla tanınmayan kimseleri gizlice vilâyetlere gönderirdi.

Savaşta nasıl davranılacağıyla ilgili prensipler ortaya koyan Hazret-i Ömer savaştan önce karşı tarafla temâsa geçilmesini, onlara elçilik heyeti gönderilmesini, bu heyetin onları İslâm’a dâvet etmesini, kabul etmedikleri takdirde cizye ödemelerinin teklif edilmesini, bunu da kabul etmezlerse savaşılacağının kendilerine bildirilmesini istemiş, insanlık dışı tecâvüzlerde bulunulmamasını, tenkil yapılmamasını, kadın ve çocukların öldürülmemesini tembih etmiştir. Orduların durumunu yakından takip edebilmek ve merkezle taşra arasındaki irtibatı sağlayabilmek için haberleşmeye büyük önem vermiş, bu maksatla yollara menziller yaptırmış, vâlilerinden devamlı raporlar istemiştir... Bu esaslar Türk Ordusu'na yansımış, uygulama bugünlere kadar gelmiştir. O yüzdendir ki, Balkanlar'dan Afganistan'a kadar nereye Türk askeri gitse, baş tâcı edilir.

Bu dönemde askerlerin adları divan defterlerine yazılmak sûretiyle âdeta zorunlu askerlik ve düzenli orduların kurulmasına adım atılmış, ziraata elverişli toprakların sulanması için bent-kanal sistemleri kurulmuş, su ihtiyâcının karşılanması için yerleşim merkezlerine kanallar açılmıştır.

İslâm târihinde ilk hapishâne Hz. Ömer zamanında kurulmuş ve bunun ardından cezâlarda bazı değişikliklere gidilmiştir. İslâmdaki cezâlar mâğdûrun mağdûriyetinin giderilmesi yönünde olduğu için, aslında hapis cezâsı az uygulanırdı. Suçlu verdiği zararı öder, ödeyemezse cezâ yerdi.

Kara yoluyla Medine’ye erzak sevki zor olduğu için Mısır Valisi Amr bin. Âs, Hazret-i Ömer’den izin alarak Nil nehri kenarındaki Babilon şehriyle Kızıldeniz sâhilindeki Külzûm (Süveyş) Limanı’nı birbirine bağlayan, firavunlar döneminde yaptırılmış ve zamanla kapanmış olan kanalı açtırmış, bu su kanalı vasıtasıyla Kızıldeniz üzerinden Medine’ye erzak gönderilmesini ve Mısır, Haremeyn ile Yemen ve Hindistan arasında deniz ticâreti yapılmasını sağlamıştır. Kızıldeniz’i Akdeniz’e bağlamak üzere bir kanal açılabileceğini Halife'ye bildiren Amr, hacca gelenlerin gemilerini Rumlar’ın yağmalayacağı endişesini ifâde eden Hazret-i Ömer’den izin alamadığı için, bu tasavvurundan vazgeçmiştir.. Yoksa, Süveyş Kanalı tâ o târihte yapılacaktı.

635 yılında Mescid-i Nebevî’de ilk defa cemaatle teravih namazı kılınmasını emretmiş, kadın ve erkeklere iki ayrı imam tâyin etmiştir. Mescid-i Harâm’ı da çevredeki bâzı evleri istimlâk ederek genişletmiş, etrafını göğüs hizasında bir duvarla çevirtmiş ve meş'alelerle aydınlatmış, bâzı rivâyetlere göre sel sularının Kâbe’nin duvarına kadar sürüklediği Makam-ı İbrâhim’i eski yerine koydurmuştur. Seli önlemek için iki bent yaptırmış, Harem bölgesinin sınırlarını taş direkler (ensâb) koydurarak yeniden belirlemiştir. 638 yılındaki umresi esnasında Mekke-Medine arasındaki su kaynaklarında misâfirhâne yapmak, yeni kuyular açmak ve mevcutları temizlemek isteyen kabilelere hac ve umre yolcularının öncelikle faydalanmaları şartıyla izin vermiş, Şam-Hicaz arasında da benzer tedbirleri almıştır. Medine’de bir misâfirhâne yaptırmış, Kûfe-Hîre arasındaki bir konağın misâfirhâne olarak kullanılmasını istemiştir.

Medine’de çocukların eğitimi için görevliler tâyin eden Hz. Ömer çocuklara Kur’ân-ı Kerîm, okuma yazma ve Arap dili kaidelerinin yanında ensâb bilgisi, şiir, darbımesel, yüzme, binicilik ve atıcılığın öğretilmesini istemiş, bu konuda vâlilere emirler göndermiştir. Kur’ân-ı Kerîm öğrenen çocuklara Beytülmâl'den maaş bağlamıştır ki, bu ilk eğitim bursudur. Bu öğretim faaliyetlerinden hür veya köle bütün çocuklar faydalanıyordu.

Bu dönemde hemen her yerdeki fetihleri kitleler halinde İslâm’a gönüllü katılmalar takip etmiş, hiç kimse İslâmiyet’i kabûle zorlanmamıştır. Hazret-i Ömer gayri müslimlerle yapılan antlaşmalara gerekli hassasiyetin gösterilmesini sağlamış, din farkı gözetmeksizin insanlara iyi davranılmasına dikkat edilmesini istemiştir. Gayri müslimlere tam bir inanç hürriyeti sağlanmış, âteşkedeleri, kilise ve havraları korunmuştur. Hazret-i Ömer’in Kudüs’ün fethi esnasında kilisede namaz kılmaması yanında, bu din anlayışının bir başka delili Mısır fethine şâhit olan Nikou Piskoposu Jean’ın ifâdelerinde görülür. Jean, Amr bin Âs’ın kiliselerden bir şey almadığını, onları yağma etmediğini, emlâkine el koymadığını ve Müslümanlar'ın Hıristiyanlar'ın işlerine karışmadığını açıkça dile getirmiştir. Diğer taraftan Hazret-i Ömer gayri müslimlerin uyacakları bazı esasları da belirlemiştir. Onun zamanında ve daha sonraki dönemlerde zimmîlerin devlet hizmetinde çalıştıkları bilinmektedir.

Çok uzadı ama, epey bilgi edindik. Daha çok ta ben edindim. Zâten bunları en başta kendim için yazıyorum. Hem tekrar oluyor, hem de eksiklerimi tamamlıyorum. Siz sıkılabilirsiniz ama, ben hiç sıkılmıyorum. Aksine çok zevk alarak yapıyorum.... Hadi, Celse'ye devam edelim.

Hâmi Ruh- İnmesine yardım ediniz!
İdâreci- ??? İniniz...
Hâmi Ruh- Okuyunuz...
İ- Dua edelim.
Varlık3- .... (Fransızca konuşuyor, fakat biz tercümesini yazıyoruz) İşte!... İşte!...
Işık niçin?... Niçin Işık?
İ- Kiminle görüşüyorum?
V3- Benim maalesef.
İ- İsminizi Bildirir misiniz?
V3- Benim.
İ- Napolyon?
V3- Evet.
İ- Hoş geldiniz.
V3- İşte Pâris...
İ- Arzunuz var mı?
V3- Biraz bekleyiniz.... Ben deliyim... Fakat ben büyük zorluk içinde... Bin günden
beri... Başımı kaybettim!... Harbi kaybettim... Bin... Nasıl oraya gideceğim?... Oraya
nasıl geçiliyor?,,, Sezar yaralandı... Buz dondu... ALLAH çok fenâ!... Başını kaybetti...
Allah'ım!... Burada değil... Allah'ım!... Ben kendime... başım vardı, fakat kaybettim...
işte... Kâlbimden yaralandım... Hayâtı kaybettim...

Allah Allah!... Biz Marie Antionette'i bekliyorduk, karşımıza Napolyon çıktı!... Bunlar size anlamsız gelebilir, zâten öyle... Çünkü konuşan Varlık TEŞEVVÜŞ içinde... Ve bütün söyledikleri Medyum'un bilmediği Fransızca ile... Birisi Napolyon taklidi yapıyor... "Harbi kaybettim" diyor... Ama daha önce "Başımı kaybettim" demiş... İki ayrı Varlık görüntüsü olduğunu seziyoruz. "Başım vardı, fakat kaybettim" sözü Marie Antionette'e uyuyor... Ne yapacağız şimdi?...

Varlık3- Halk... Halk... Askerler... Ahh!... Bitti!...
Allah'ım!... Fransa'nın .....?.... (anlaşılmıyor) .... Evet, taşınıyorum... Askerlerin... Ağlıyorum...
Başım, iki elimin arasında... ben bittim!... Hepsi bitti benim için...
İdâreci- Şimdi biraz görüşmek istiyoruz.
V3- ... Bir ikinci murarebeleri kaybettim... Jozephine.... Biliyorum ki ben hapteyim...
Bu hakikat mıdır?... Beni affediniz... Kaybettim.... Çok Müslüman öldürdüm... Beni
affedecek mi?... Sen beni affedecek misin?.. Bu Müslümanlar hapishânedeydi.
onları öldürdüm... Onun için ben büyük bir güçlük içindeyim... Ben büyük bir cinâyet
işledim... Yerimdeyim... yerime gideceğim... ..... ?..... (Uzun süre ne dediğim anlaşılmıyor).........
Bu benim.... Allah'ım!.... Bana acıyınız... Benim için dua ediniz... ALLAH'ın sâyesinde,
mösyö... Sizin sâyenizde...

"Napolyon, Josepine, Müslüman öldürdüm" diyerek gelen Varlık kendisinin Napolyon olduğunu söylemek istiyor... Medyum Esat 4 Ekim 1966 târihli Celse'de Varlığa, "Sen ayrı ayrı isimde, iki ayrı yerde, ayrı ayrı görün... değil mi, düdük?" diyerek foyasını meydana çıkarmış, azarlamıştı. Demek ki, aynı Varlık, hem Marie Antionette (1755-1793), hem de Napolyon (1769-1821) diye görünüyor. Şimdi bir de Napolyon'u yazmak gerekecek... Önce Napolyon'u tanıyalım. Sonra devam ederiz.

Napolyon, benim listemde üç büyük GENÇ GENERAL'den biridir. Biri Büyük İskender (M.Ö. 356-M.Ö. 323), 20 yaşında tahta geçti, hemen savaşa başladı. Pers Kralını bile yendi. Mısır'ı aldı. Hindistan'a kadar gitti. Ömrünün sonuna kadar savaştı. İkincisi Fâtih Sultan Mehmed (1432-1481) 21 yaşında tahta geçti, 23 yaşında İstanbul'u aldı. Ömrünün sonuna kadar da İskender gibi savaştı, tam 17 devlet yıktı, Osmanlı Devleti'ni İmparatorluk yaptı.... Üçüncüsü de Napolyon'dur.